Nog eentje dan vandaag, omdat het kan. Al een tijdje ben ik van plan om Robin Hood weer eens te zien. Jaren geleden zag ik de Walt Disney versie over de legendarische boogschutter die stal van de rijken en gaf aan de armen. In deze tekenfilm van Wolfgang Reitherman wordt Robin Hood vertolkt door een vos, die tot over zijn oren verliefd is op jonkvrouw Marian (toevallig ook een vos). Koning John (een leeuw) heeft in de tussentijd de macht gegrepen in het dorp en wil koste wat het kost Robin Hood afmaken. Het klinkt allemaal heftig en romantisch, en dat is ook hoe deze film mij is bijgebleven. De stemmencast, met onder meer Peter Ustinov als Koning John, is perfect, het verhaal op zich is veiliger dan ik mij herinner.
Vanaf het moment dat Robin Hood begint heb ik het gevoel naar een toneelstuk voor kinderen te kijken. Elk personage wordt keurig voorgesteld, en we worden door een bard (een haan met de stem van Roger Miller) door het verhaal heen geleid. Zo leren we Robin Hood kennen (ingesproken door Brian Bedford) en zijn vriend Little John (een beer met de stem van Phil Harris). Het is een vrolijk duo dat opkomt voor de minder bedeelden, en ze zijn een doorn in het oog van Koning John (een leeuw die briljant wordt vertolkt door Ustinov). Als hij door de twee in de maling is genomen, zweert hij wraak. Intussen doet Robin Hood wanhopige pogingen om bij zijn geliefde Marian te komen.
Zo gecompliceerd is het niet en een kind zou dit goed moeten begrijpen. Denk ik. En toch wordt haast elk stukje dialoog gebruikt om de plot uit te leggen. Daar is natuurlijk niks mis mee, wel als tot in den treure wordt benadrukt hoe goed Robin is, hoe slecht Koning John is, dat Marian en Robin verliefd op elkaar zijn, enzovoort. Ook moeten de emoties benoemd worden. En het verhaal wordt eens stilgelegd voor een pakkend liedje.
Het is niet iets waar een kind over zou struikelen, toch kan ik er echt geen punten voor uitdelen. Kom op, dit is toch geen kleuterfilm, waarin alles netjes moet worden voorgekauwd? Gelukkig zijn er nog goeie scènes te vinden. Het boogschutterstoernooi bijvoorbeeld, waarin Lady Cluck (een kip met de stem van Carole Shelley) op het eind helemaal losgaat. Fantastisch hoe slapstick en spanning hier worden gecombineerd. En dan is er nog de finale waarin een torenkamer in brand wordt gestoken en Robin Hood in het nauw wordt gedreven.
Ik moet eerlijk toegeven dat Robin Hood in mijn herinneringen wat steviger was. Nu heb ik het idee dat er eigenlijk helemaal niks is gebeurd. Het is een plat goed versus slecht verhaaltje met nauwelijks ontwikkeling en een “ze leefden nog lang en gelukkig” slot. Wat ik al aangaf, een kind zal hier vooral blij mee zijn. Maar het mist absoluut de charme van andere tekenfilms uit de stal van Disney.
4-6-2017/Wolfgang Reitherman/Brian Bedford en Phil Harris