Eaters kent een aardig begin. We maken kennis met de hoofdpersonages die op reis zijn door een zonovergoten woestijn. Als één van de vrienden vermist raakt bij een benzinepomp valt de verdenking op een groep Hells Angels. Er wordt gevloekt, iedereen loopt rond met geweren en geeft elkaar om het minste of geringste een pak slaag. Eaters doet kortom heel erg zijn best zo dreigend en groezelig mogelijk over te komen. Het werkt allemaal nogal op de lachspieren. Pas als de Eaters voorbijkomen, de monsters waar het om gaat, gebeurt er naar mijn gevoel iets. En dan is deze horrortitel alweer bijna halverwege. Deze vreemde mensenetende wezens lopen rond met jutezakken over hun hoofd waar slordig geknipte gaten inzitten en kunnen nog het beste als psychotische mormonen beschreven worden.
Voor een horrorfilm die op de afbeelding aangeeft dat het de geboorte is van een nieuw soort moordenaars, krijgen de mensenetende creaturen opvallend weinig ruimte. Waar ze vandaan komen, wat hun bedoelingen zijn, waarom ze als vogelverschrikkers rondlopen, dat wordt niet duidelijk gemaakt. Regisseur Johnny Tabor heeft meer oog voor de personages. Die zijn zo plat als een kartonnen bord, maar hé, ze staan wel mooi te wezen voor de camera.
De acteurs – waarvan er eentje een sterke gelijkenis vertoont met Maggie Gyllenhaal – geven een nieuwe invulling aan het begrip “acteren”. Dood zijn betekent simpelweg je ogen sluiten en als je bijna dood bent doe je alsof je je kapot verveelt. Kennelijk kan je nog makkelijk rennen als je net bent beschoten. En als je in een verlaten dorp staat en je vriend op de achtergrond om hulp schreeuwt, is het de bedoeling dat je de smeekbeden hardnekkig negeert.
WIST JE DAT
Op Wikipedia is geen informatie te vinden over deze film.
Volgens IMDb is er wel een Facebookpagina, die is kennelijk opgeheven.
Johnny Tabor/Marcelle Bowman en Robert Dean