The Lobster stoot je af of trekt je aan. Die conclusie is misschien wat kort door de bocht maar wel waar. Centraal staat een wereld waarin het verboden is als single door het leven te gaan. De eenzamelingen worden opgepakt en in een hotel gestopt waar ze worden gedwongen hun wederhelft te vinden. Lukt dat niet, dan worden ze verbannen en omgebouwd tot een dier. David doet echt zijn best iemand te vinden. De tijd tikt door en de deadline komt steeds dichterbij. Als hij na een mislukte wanhoopsdaad de bossen in vlucht vindt hij de liefde van zijn leven bij de bannelingen.
The Lobster kan natuurlijk puur als een absurd verhaal worden beschouwd, ikzelf zie er nog meer in. De berekenende manier waarop de singles in het hotel gekoppeld worden doet sterk denken aan het hedendaagse online daten. In plaats van in het café op iemand af te stappen wordt alles op wiskundige wijze benaderd. The Lobster gaat nog een stapje verder door er een bureaucratisch element aan toe te voegen. Je moet hoe dan ook een partner zien te vinden, anders loopt het slecht met je af. En die partner kan alleen worden gevonden door de regels op te volgen. Als David vraagt bij het inchecken of hij zich kan opgeven als biseksueel, is het antwoord dat dit sinds de zomer is afgeschaft. En ze hebben geen schoenmaat 44,5. Het is 44 of 45. Geen tussenmaat. Of dit, of dat.
Het gevolg is dat echte liefde ver te zoeken is. Hoewel iedereen volhoudt dat ze nu toch echt hun levenspartner hebben gevonden blijft er een emotionele afstand bestaan. Er worden feestjes georganiseerd om het koppelen te bevorderen, zelden zag een dergelijke avond er zo beklemmend uit. De deelnemers zitten met gespannen koppen aan tafel en reageren opgelucht als ze ten dans worden gevraagd. En nu maar hun best doen om het te doen vonken.
er is bij de opnames geen make-up of kunstmatig licht gebruikt
De dialogen gaan over de meest onzinnige dingen, de personages lopen rond alsof deze wereld volstrekt normaal is en emoties worden wel benoemd maar niet expliciet geuit. Lanthimos hanteert een traag, monotoon ritme, er wordt geen één keer versneld. Ironisch genoeg, als er een actiescène voorbijkomt, kiest de Griekse regisseur juist voor een slowmotioneffect. Dit alles versterkt het absurdisme van The Lobster. Deze titel is toegankelijker dan Lanthimos’ nieuwste, The Killing of a Sacred Deer, en motiveert mij om de Griekse filmer scherp in de gaten te gaan houden. Ik moet dringend ook eens Dogtooth kijken.
Yorgos Lanthimos/Colin Farrell en Rachel Weisz