Goddess of Love

“Fifty Shades of Grey meets Fatal Attraction” staat op de cover van de DVD Goddess of Love. Ik weet niet of ik gewelddadige softporno kan verwachten of een bizarre erotische thriller. Regisseur Jon Knautz gaat voor het tweede. Goddess of Love gaat over Venus. Haar woning is volgepropt met Boedhabeeldjes en andersoortig zenmateriaal, ze lurkt vaak aan een pijpje om haar zenuwen te kalmeren en hoort in haar woning nog eens harde geluiden die van haar buren lijken te komen. Oh, en ze is paaldanseres. Venus is mentaal geen heel sterke persoon en al helemaal geen geschikt relatiemateriaal. Fotograaf Brian is niet op de hoogte van haar misère en valt als een blok voor haar. Als zij er echter achterkomt dat hij nog een goede vriendin heeft met wie hij een sterke band onderhoudt, gaat ze flippen.

Lees verder “Goddess of Love”

Maus

Met Kriterion After Midnight wordt in Nederland de nachtcinema levend gehouden. Eerder dit jaar zag ik de mindfuck Kuso, het onnavolgbare regiedebuut van Flying Lotus. Dat smaakte naar meer. In de maand december wordt elke zaterdag Maus vertoond, waar ik al een veelbelovende trailer van heb gezien. Op de zaterdagen heb ik schrijfles en ga na college nog eventjes naar een café. Mijn plan is om vanavond na het café naar huis te gaan, snel wat te eten, een kwartiertje te slapen en dan weer de sneeuw te trotseren. Het gaat goed, alleen loopt het slapen een beetje uit. Na ruim een half uur word ik groggy wakker en moet ik er als een speer vandoor. De sneeuwval heeft gezorgd voor een aardige laag op de tramsporen, gelukkig wordt er wel nog gereden. Precies op tijd kom ik bij Kriterion aan.
 

Lees meer

Hush

Hush, die gaat over de doofstomme schrijfster Maddie, begint sterk. Als Flanagan haar introduceert staan alle omgevingsgeluiden op scherp, daarna verdwijnen die geluiden naar de achtergrond. Het wordt stil. Heel erg stil. We zitten nu in de wereld van Maddie. Terwijl ze zit te broeden op het einde van haar roman, loopt er buiten een psychopaat rond. Gewapend met pijlen en een handboog en zijn gezicht verscholen achter een masker, is deze mensenjager de buurt onveilig aan het maken. Maar omdat geluiden niet tot Maddie binnendringen duurt het even voor ze beseft wat er aan de hand is. En als dat begrip is binnengekomen barst de hel los. Flanagan blijft steeds het geluid manipuleren zodat hij zijn publiek zowel in als buiten Maddies belevingswereld kan plaatsen.

Lees verder “Hush”

The Killing of a Sacred Deer

Toen ik afgelopen weekend The Killing of a Sacred Deer ging kijken, stommelde er op het laatste moment nog een echtpaar binnen. De man vond het nog nodig luidkeels commentaar te geven. Natuurlijk gingen ze achter mij zitten. Gelukkig hield hij zich tijdens de film rustig en kon ik genieten van mijn eerste kennismaking met de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hij opent de film op grandioze wijze: het eerste shot is dat van een opengesneden borstkas waarin een roze hart klopt. Er klinkt klassieke muziek, de camera zoomt langzaam uit. De bebloede handen van chirurg Steven, wiens patiënt na de operatie overlijdt, worden zichtbaar. Het is zonder meer een spectaculaire introductie van een personage. 

Lees verder “The Killing of a Sacred Deer”

Murder on the Orient Express

Net als Sherlock Holmes staat Hercule Poirot erom bekend bizarre zaken in een oogwenk op te kunnen lossen. In Murder on the Orient Express krijgt hij te maken met een wel heel complex moordmysterie. Ik popel al een tijdje deze film te zien. De vorige keer was hij uitverkocht, ditmaal heb ik een kaartje kunnen krijgen. Voor mij in de zaal zitten twee meisjes, ik schat zo een jaar of zeventien, achttien, die klaarzitten met een grote zak chips. Als Johnny Depp vluchtig in beeld komt hoor ik ze even zuchten. Dat tienermeisjes nog zo kunnen wegzwijmelen bij een man van halverwege de vijftig. Maar goed. Belangrijker is de film. Kenneth Branagh, bekend van zijn Shakespeare vertolkingen, heeft hier zowel de regie als de hoofdrol.

Lees verder “Murder on the Orient Express”

Funny Games

Michael Haneke heeft ooit over Funny Games gezegd dat als je de film helemaal kan uitkijken, je het echt nodig hebt gehad. Een raadselachtige uitspraak die ik jaren geleden beschouwde als een uitdaging. Akkoord, het is geen fijne film, maar zo verschrikkelijk vond ik hem ook niet. Nu Hanekes laatste werk in de bioscoop draait besluit ik Funny Games nog eens te kijken. Wat blijkt: het is een mokerslag die traag en ongenadig neerkomt. Centraal staat een gezinnetje van drie (ouders met hun zoontje) die in een huisje gaat genieten van een vakantie. De rust wordt verstoord wanneer twee vreemde mannen opduiken, Peter en Paul. Een welbespraakt duo die een spel wil spelen met het drietal. Als iemand het waagt de regels van hun spel te breken volgt een gruwelijke straf. 

Lees verder “Funny Games”

He Never Died

Muziekliefhebbers zullen ongetwijfeld eens van Henry Rollins hebben gehoord. Hij was zanger van de legendarische punkband Black Flag en geniet daarnaast een solocarrière. Toen ik deze titel op Netflix voorbij zag komen met Rollins’ naam was de keuze snel gemaakt. Rollins speelt de rol van Jack, een man die zich heeft teruggetrokken in zijn appartement en er alleen uitkomt voor het hoogstnodige: mensenvlees. Als hij zonder komt te zitten doet hij zijn kaken zo ver mogelijk uit elkaar en stoot vreemde geluiden uit. Om het feest af te maken beschikt hij over bovennatuurlijke krachten. Zijn leven kabbelt zo een beetje voort als ineens zijn dochter op de stoep staat. En dan is er nog een groep maffiosi die koste wat het kost Jack onder de grond willen krijgen.

Lees verder “He Never Died”

Pi

Max, het hoofdpersonage in Pi, is geobsedeerd door getallen. Ze zijn perfect om orde te scheppen, patronen te ontwaren in de chaos van het leven. Vastberaden zoekt hij naar een patroon in de aandelen van Wall Street, een code om te kunnen voorspellen welke aandelen zijn gestegen of gedaald. En met hoeveel. Tot op de komma nauwkeurig. Max gaat zo op in zijn zelfopgelegde opdracht dat hij de grip op de realiteit verliest. Zijn migraineaanvallen maken het er niet beter op. Maar hij zet door, tot hij op het randje van zelfvernietiging komt te staan. Regisseur Darren Aronofsky en cameraman Matthew Libatique maken van Pi een nerveuze psychothriller. 

Lees verder “Pi”

Green Room

Deze titel flopte in de bioscopen maar lijkt nu een cultstatus te hebben. Pat, Reece, Sam en Tiger spelen in een rockband en komen rond van optredens in restaurantjes, barretjes en clubs. Op het podium maken ze er een groot feest van, erbuiten maken ze een uitgebluste indruk. Ze komen terecht bij een nazibar waar overal hakenkruizen staan getekend en racistische leuzen op de muren zijn gekrabbeld. De band besluit om “Nazi Punks Fuck Off” van de Dead Kennedys te spelen als de ultieme fuck you naar het publiek. Het laat zien dat de bandleden niet vies zijn van een beetje tegen de stroom inzwemmen. Dan zijn ze getuige van een moord. En getuigen, dat moeten de daders niet hebben.

Lees verder “Green Room”

Good Time

De Wet van Murphy, wie is er nou nooit mee in aanraking geweest? De filmmakende broers Ben en Josh Safdie hebben een hele film om deze wet heen gebouwd. In Good Time is hoofdpersoon Nick vastbesloten voor zijn geestelijk gehandicapte broer Connie te zorgen. Zijn eerste pedagogische stap is het gezamenlijk beroven van een bank. Connie wordt door de politie opgepakt, Nick weet te vluchten. Hij moet tienduizend dollar bijeen zien te schrapen om zijn broer vrij te krijgen. En dat moet snel gebeuren, deze nacht nog. Wanhoop en tijdsdruk zijn geen goeie combinatie, voor Nick het doorheeft komt hij van de ene hopeloze situatie in de andere terecht. Er ontstaat een neerwaartse spiraal die steeds sneller gaat draaien tot Nick aan de andere kant wordt uitgespuwd.

Lees verder “Good Time”