Terwijl de eindcredits van Star Wars: Episode IX – The Rise of Skywalker over het scherm rollen, probeer ik te verwerken wat ik zojuist heb gezien. In The Return of the Jedi zien we nog hoe de kwaadaardige keizer Palpatine door Darth Vader wordt gedood. Maar regisseur J.J. Abrams laat dit personage doodleuk weer terugkomen in dit “slotstuk” (geloven we dat echt?) om zo de … Lees verder Star Wars: Episode IX – The Rise of Skywalker
Zoals het hoort bij een goed vervolg pakt Star Wars: Episode VI – Return of the Jedi direct de draad op van zijn voorganger. Er is een regisseurwissel (Richard Marquand in plaats van Irvin Kershner), dit heeft geen enkel negatief effect gehad gehad op de film. Daar waar The Empire Strikes Back afsloot met een geniale cliffhanger is dit deel bedoeld om de consequenties in te lossen. Nadat Luke Han Solo heeft gered uit diens benauwde positie, is het tijd het grootse verhaal naar de onvermijdelijke climax te brengen: het gevecht tussen Luke en Darth Vader. Deze confrontatie vormt het hart van de film. En dat is in alles te voelen.
Lees verder “Star Wars: Episode VI – The Return Of The Jedi”
Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back bewijst het: als George Lucas niet in de regiestoel zit en zich niet bemoeit met het script, kan dit een mooi filmresultaat opleveren. Na de gebeurtenissen van de originele eerste Star Wars hebben Leia, Luke en Han Solo zich verstopt op ijsplaneet Hoth. Al snel worden ze opgespoord door de bezeten Darth Vader. Luke haast zich naar een moeraswereld waar hij trainingen volgt bij Jedimeester Yoda (een pop in plaats van CGI), Leia en Han Solo proberen wanhopig te ontkomen aan de zwaar ademende ruimteschurk. Al in het begin van deze titel vallen wat dingen op. Zo is de stijl van filmen anders. Vergeleken met de eerdere afleveringen in de reeks is het camerawerk levendiger.
Lees verder “Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back”
Hiermee begon het. De saga, de ruimte-epiek, de cultus, de hysterie, de fans. Star Wars. Ofwel, Star Wars: Episode IV – A New Hope. De start en tegelijkertijd het vierde deel van de vertelling. Alleen George Lucas kan zo’n constructie bedenken. Het is al geruime tijd na de flauwe eerste drie delen (hoewel Phantom Menace nog wel te pruimen was) en Luke Skywalker is inmiddels een stuk ouder geworden. Hetzelfde geldt voor Leia, die diep in de problemen zit: zij rebelleert tegen de duistere Darth Vader en heeft ook nog eens plannen in bezit om Vaders thuisbasis te vernietigen. Daar is de zwartgehelmde space badguy niet blij mee. Leia doet een noodoproep aan Obi-Wan via robot R2D2, die weer in handen komt van Luke.
Met Revenge of the Sith, de trilogieafsluiter van de eerste drie Star Wars episodes, gaat George Lucas nog dieper in op de transformatie van Anakin Skywalker naar Darth Vader. Net als in Attack of the Clones had dit een fascinerende sciencefictionfilm kunnen opleveren, Anakin wordt nog steeds als puberale herrieschopper neergezet. En dan is er nog de karikaturale kanselier Palpatine die graag de macht wil hebben, en de kwetsbare Anakin opzet tegen de Jedi. De Jedi vertrouwen op hun beurt Palpatine niet en vragen Anakin om voor hun te spioneren. Helaas voor hun is de invloed van Palpatine te sterk en begint de duisternis harder aan Anakin te trekken.
Na het niet onaardige The Phantom Menace bouwt Lucas voort op het grootse verhaal van Star Wars. Anakin en Padmé hebben een heimelijke relatie, Obi-Wan ontdekt dat er één en ander rommelt in het universum. Klinkt spannend, de uitwerking is vrij hol. Dat heeft te maken met de aanpak van George Lucas, die meer geïnteresseerd is in het offshowen van speciale effecten dan het vertellen van een duidelijk, helder verhaal. En we hebben Hayden Christensen als de toekomstige Darth Vader. Dat werkt allemaal niet. Anakin Skywalker wordt nog altijd als Grote Belofte beschouwd, voor mij is hij eerder een puber die chagrijning voor zich uitkijkt als hij zijn zin niet krijgt.
Star Wars. Voor de devote volgelingen van George Lucas is het een heilig universum waarin Goed en Kwaad een oneindige strijd uitvechten. Iedereen die de hype van de jaren tachtig moest missen – onder wie ik – kreeg begin van het nieuwe millennium een herkansing. Lucas schreef en regisseerde zelf een nieuwe trilogie die voorafging aan de oorspronkelijke trilogie. Een “prequel trilogie” dus, met als bedoeling het Kwaad (Darth Vader) aan ons te introduceren. Dat begon met Star Wars: Episode I – The Phantom Menace. We maken kennis met twee Jedi’s: Obi-Wan Kenobi en zijn leermeester Qui-Gon Jinn.
Ik heb zelden zo’n tweedeling meegemaakt bij de ontvangst van een film. Critici zijn jubelend, op Facebook roepen gebruikers hoe “matig” de film is. Het was niet mijn bedoeling deze titel te gaan kijken, als het zoveel stof doet opwaaien word ik toch nieuwsgierig. Ik zit in dezelfde zaal waar ik The Disaster Artist zag en krijg nota bene dezelfde reclames te zien. Het enige verschil is dat na het commerciële blok er nog wat Star Wars commercie langskomt (een attractie in Disneyland, een expositie in Nederland). Als dit allemaal voorbij, begint het vervolg van de ruimtesaga. En om meteen met de deur in huis te vallen, ik heb hier maar één woord voor: wow.
