Regisseur Michael Haneke heeft naam gemaakt met precies geregisseerde films die verstoken zijn van snelle montage of opwindende geluidsband. Geen denken aan dat hij naar een hogere versnelling schakelt of speciale effecten gebruikt. Caché kan als zijn beklemmendste en meest statische werk worden gezien. In deze film krijgt het echtpaar Georges en Anne (Daniel Auteuil en Juliette Binoche) te maken met een vreemde stalker. Iemand … Lees verder Caché
Er blijft een telefoon trillend om aandacht vragen en twee vrouwen naast mij geven steeds commentaar. De zaal is onrustig, toch werkt dit de filmervaring niet tegen. De Oostenrijkse regisseur Michael Haneke heeft werken op zijn naam staan die iets weghebben van een stijloefening: in Funny Games richten de daders zich rechtstreeks tot de camera en 71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls heeft veel weg van een beeldencollage. Happy End is wat betreft vorm Hanekes meest conventionele film tot nu toe. De hoofdrol is voor de twaalfjarige Ève die bij haar depressieve moeder woont. Ze heeft een blog waarop ze onomwonden beschrijft hoezeer ze haar moeder haat en rommelt met haar medicatie. Haar moeder komt uiteindelijk met een overdosis in het ziekenhuis terecht.
Michael Haneke heeft ooit over Funny Games gezegd dat als je de film helemaal kan uitkijken, je het echt nodig hebt gehad. Een raadselachtige uitspraak die ik jaren geleden beschouwde als een uitdaging. Akkoord, het is geen fijne film, maar zo verschrikkelijk vond ik hem ook niet. Nu Hanekes laatste werk in de bioscoop draait besluit ik Funny Games nog eens te kijken. Wat blijkt: het is een mokerslag die traag en ongenadig neerkomt. Centraal staat een gezinnetje van drie (ouders met hun zoontje) die in een huisje gaat genieten van een vakantie. De rust wordt verstoord wanneer twee vreemde mannen opduiken, Peter en Paul. Een welbespraakt duo die een spel wil spelen met het drietal. Als iemand het waagt de regels van hun spel te breken volgt een gruwelijke straf.
