The Killing of a Sacred Deer

Toen ik afgelopen weekend The Killing of a Sacred Deer ging kijken, stommelde er op het laatste moment nog een echtpaar binnen. De man vond het nog nodig luidkeels commentaar te geven. Natuurlijk gingen ze achter mij zitten. Gelukkig hield hij zich tijdens de film rustig en kon ik genieten van mijn eerste kennismaking met de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hij opent de film op grandioze wijze: het eerste shot is dat van een opengesneden borstkas waarin een roze hart klopt. Er klinkt klassieke muziek, de camera zoomt langzaam uit. De bebloede handen van chirurg Steven, wiens patiënt na de operatie overlijdt, worden zichtbaar. Het is zonder meer een spectaculaire introductie van een personage. 

Lees verder “The Killing of a Sacred Deer”

Eraserhead

Ik heb dit waanzinnige debuut van David Lynch op DVD en videoband en heb hem al een keer in het Filmmuseum gezien. Nu de documentaire David Lynch: The Art Life is uitgebracht, draait Eraserhead weer even opnieuw in de bios. Ik heb voor de zekerheid gereserveerd, dit bleek niet nodig: er zitten nog geen tien mensen in de zaal. Wat wil je, met een zwartwit film waarin nachtmerriebeelden en -geluiden de overhand hebben. Zelfs een eetscène wordt als een onsmakelijke en zwartkomische gelegenheid in beeld gebracht. “Rode draad” in het verhaal is Henry (met het meest markante kapsel uit de filmgeschiedenis) die leeft in een wereld doordrongen van een broeierige, industriële sfeer. Zijn ogen zijn gevuld met achterdocht en angst en hij balanceert op het randje van werkelijkheid en waanzin. Eén duwtje en hij stort in. 

Lees verder “Eraserhead”

Eaters

Eaters kent een aardig begin. We maken kennis met de hoofdpersonages die op reis zijn door een zonovergoten woestijn. Als één van de vrienden vermist raakt bij een benzinepomp valt de verdenking op een groep Hells Angels. Er wordt gevloekt, iedereen loopt rond met geweren en geeft elkaar om het minste of geringste een pak slaag. Eaters doet kortom heel erg zijn best zo dreigend en groezelig mogelijk over te komen. Het werkt allemaal nogal op de lachspieren. Pas als de Eaters voorbijkomen, de monsters waar het om gaat, gebeurt er naar mijn gevoel iets. En dan is deze horrortitel alweer bijna halverwege. Deze vreemde mensenetende wezens lopen rond met jutezakken over hun hoofd waar slordig geknipte gaten inzitten en kunnen nog het beste als psychotische mormonen beschreven worden.

Lees verder “Eaters”

Funny Games

Michael Haneke heeft ooit over Funny Games gezegd dat als je de film helemaal kan uitkijken, je het echt nodig hebt gehad. Een raadselachtige uitspraak die ik jaren geleden beschouwde als een uitdaging. Akkoord, het is geen fijne film, maar zo verschrikkelijk vond ik hem ook niet. Nu Hanekes laatste werk in de bioscoop draait besluit ik Funny Games nog eens te kijken. Wat blijkt: het is een mokerslag die traag en ongenadig neerkomt. Centraal staat een gezinnetje van drie (ouders met hun zoontje) die in een huisje gaat genieten van een vakantie. De rust wordt verstoord wanneer twee vreemde mannen opduiken, Peter en Paul. Een welbespraakt duo die een spel wil spelen met het drietal. Als iemand het waagt de regels van hun spel te breken volgt een gruwelijke straf. 

Lees verder “Funny Games”

He Never Died

Muziekliefhebbers zullen ongetwijfeld eens van Henry Rollins hebben gehoord. Hij was zanger van de legendarische punkband Black Flag en geniet daarnaast een solocarrière. Toen ik deze titel op Netflix voorbij zag komen met Rollins’ naam was de keuze snel gemaakt. Rollins speelt de rol van Jack, een man die zich heeft teruggetrokken in zijn appartement en er alleen uitkomt voor het hoogstnodige: mensenvlees. Als hij zonder komt te zitten doet hij zijn kaken zo ver mogelijk uit elkaar en stoot vreemde geluiden uit. Om het feest af te maken beschikt hij over bovennatuurlijke krachten. Zijn leven kabbelt zo een beetje voort als ineens zijn dochter op de stoep staat. En dan is er nog een groep maffiosi die koste wat het kost Jack onder de grond willen krijgen.

Lees verder “He Never Died”

Jigsaw

Saw heeft er een nieuw deel bijgekregen. Zou John Kramer echt op mysterieuze wijze tot leven zijn gewekt? Ik ben fan van het eerste uur en deze “aflevering” wil ik maar al te graag zien. Natuurlijk draait die niet in de Filmhallen, Cinecenter of een ander zichzelf respecterende filmhuis. Ik moet naar een Pathé bioscoop. Ik neem het maar voor lief. Ook als daar hyperactieve kinderen rondrennen. Volgens mijn kaartje moet ik bij zaal negen zijn. Maar daar staat toch echt een aankondiging voor de nieuwe Lego film. Oh, wacht. Die draait om tien voor drie. Het is bijna half zeven. De aankondiging moet nog aangepast worden. Zou het niet ontzettend grappig zijn als een groep kinderen per ongeluk deze zaal inloopt?

Lees verder “Jigsaw”

The Shining

Ik heb altijd gemengde gevoelens gehad bij deze film. Jack Torrance, een schrijver, gaat met zijn vrouw en zoon op een hotel passen, in de hoop verder te kunnen werken aan zijn boek. Het hotel blijkt ook nogal wat spoken te huisvesten die  het gemunt hebben op Jack. De sfeer weet mij zeker te grijpen, op emotioneel vlak schiet The Shining tekort. Neem de scène waarin Jack uitvalt tegen Wendy bijvoorbeeld. Dat Jack geïrriteerd is, prima, maar de heftigheid van zijn reactie klopt voor mij niet. Hij komt zo over als iemand die om het minste of geringste al uit zijn vel springt.

Lees verder “The Shining”

The Bay

Het found footage genre heeft een dubieuze reputatie. Het kan goed uitpakken, zoals The Blair Witch Project of Paranormal Activity, in de meeste gevallen faalt het jammerlijk. De makers willen zo graag benadrukken dat alles echt is gebeurd dat het acteer- en camerawerk er nogal eens bij inschieten. The Bay is een uitzondering. Het is geen meesterwerk, toch is dit een verrassend spannende ecohorror waarin dorpsbewoners geconfronteerd worden met bloeddorstige isopods en gruwelijke infecties. De beeldenverzameling wordt bijeengepraat door Donna, een studente communicatiewetenschap die verslag destijds verslag deed van de festiviteiten in het dorp Maryland. Vanaf het begin maakt ze duidelijk dat zich een gruwelijk voorval heeft voorgedaan, waardoor de populatie drastisch is gezakt. 

Lees verder “The Bay”

American Psycho

Het boek American Psycho laat ons kennismaken met Patrick Bateman, een yup in het Amerika van eind jaren tachtig. Geobsedeerd door looks en status kan hij alleen nog iets voelen via seks, drugs en moord. Of het nu een collega betreft waarop hij ziekelijk jaloers is of een prostituee, het maakt hem niet uit. Patrick haalt de kettingzaag tevoorschijn en doet zich tegoed aan gruwelijke bloedbaden. In de roman worden die zo over de top beschreven dat het een cartoonesk effect krijgt. Ik bedoel, zie je het voor je hoe Patrick iemands kop afhakt, het hoofd vervolgens op zijn stijve piemel propt en er trots mee door zijn woning paradeert? 

Lees verder “American Psycho”

Mother!

Na de verhalen rondom Mother! te hebben vernomen waren mijn verwachtingen erg hoog. Het zou de beste én bizarste film tot nu toe van Darren Aronofsky zijn. De plot op zich is simpel. Een stel woont in een huis dat door de vrouw (“mother”) is opgeknapt. De man (“him”) is dichter en worstelt met zijn laatste werk. Hun leven wordt verstoord als er ongenodigd een ouder koppel langskomt. De vrouw geeft mother ongevraagd liefdesadvies, de man blijkt een groot fan van him. De situatie wordt ingewikkeld als de twee rivaliserende zonen van het oudere koppel komt opdagen. De zonen raken in gevecht en alle kalmerende woorden ten spijt volgt een dodelijke afloop. Samen met him vertrekt het koppel ah la minute naar het ziekenhuis en komt hij uren later weer terug. Aronofsky weet in dit eerste deel de spanning op te bouwen, toch weet het mij niet echt te boeien.

Lees verder “Mother!”