Er blijft een telefoon trillend om aandacht vragen en twee vrouwen naast mij geven steeds commentaar. De zaal is onrustig, toch werkt dit de filmervaring niet tegen. De Oostenrijkse regisseur Michael Haneke heeft werken op zijn naam staan die iets weghebben van een stijloefening: in Funny Games richten de daders zich rechtstreeks tot de camera en 71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls heeft veel weg van een beeldencollage. Happy End is wat betreft vorm Hanekes meest conventionele film tot nu toe. De hoofdrol is voor de twaalfjarige Ève die bij haar depressieve moeder woont. Ze heeft een blog waarop ze onomwonden beschrijft hoezeer ze haar moeder haat en rommelt met haar medicatie. Haar moeder komt uiteindelijk met een overdosis in het ziekenhuis terecht.

Lees verder “Happy End”