In 2001 wordt de wereld opgeschrikt door de grootste terroristische daad uit de 21e eeuw als twee vliegtuigen zich in de Twin Towers boren. Ruim een jaar later verscheen de kleinschalige film 25th Hour, naar het boek van David Benioff, waarin voor het eerst openlijk naar de gruweldaad verwezen werd. Benioff raakte voor zijn boek in eerste instantie geïnspireerd door een ziekenhuisbezoek, waardoor hij zich … Lees verder 25th Hour
A Streetcar Named Desire heb ik altijd geassocieerd met Marlon Brando. Ongeveer tien minuten nadat de film is begonnen verschijnt hij in beeld en glijdt de camera naar hem toe. Alsof de meesteracteur met zijn dierlijk magnetisme de aandacht vanzelf naar zich toetrekt. In de rol van Stanley Kowalski is hij een brute en charmante macho, de perfecte verbeelding van het alfamannetje. Ik begrijp wel … Lees verder A Streetcar Named Desire
Ik had best hoge verwachtingen bij High Fidelity, de romantische komedie uit 2000, gebaseerd op het boek van Nick Hornby. Er bestaat een fanatieke aanhang die deze film naar een cultstatus heeft geduwd. In 2020 is er zelfs nog een serie gemaakt. Voor die adoratie moet een goede reden zijn, toch? Het verhaal concentreert zich op de misantropische dertiger Rob Gordon (John Cusack). Hij runt … Lees verder High Fidelity
Hoe typisch wil je het hebben. Will Smith won de Oscar voor zijn spel in King Richard, maar moest voor de uitreiking zonodig Chris Rock een klap geven. De komiek had een onsmakelijk grap verteld over Jada Pinkett Smith. Haar man besloot hardhandig in te grijpen en mepte Rock in het gezicht. “Keep my wife’s name out of your fucking mouth!” schreeuwde Smith daarna door … Lees verder King Richard
Wat mijn oordeel over Shrek ook moge zijn, het was een hit. De filmcritici én het bioscooppubliek genoten van de avonturen van de groene oger, zijn babbelzieke ezel en de eigengereide prinses. Als iets de geur van succes met zich meebrengt, moet er wel een vervolg komen. Dus drie jaar later was daar Shrek 2. Vervolgen hebben in het algemeen niet zo’n goeie naam, in … Lees verder Shrek 2
Het is groen, groot, lomp, trekt zich van niemand wat aan en wordt vergezeld door een praatzieke ezel. Ik heb het natuurlijk over Shrek, de oger met wie de wereld in 2001 kennismaakte. Uitgangspunt van deze animatie was het kinderboek van William Steig. Komiek Chris Farley had bijna alle teksten van het groene hoofdpersonage ingesproken, vlak voor de opnames waren afgerond overleed hij. Toen Mike … Lees verder Shrek
Puriteins Amerika was in paniek. In de animatiefilm Turning Red wordt verwezen naar menstruatie. Het natuurlijke proces waar elke vrouw mee te maken krijgt zorgde voor enorme controverse. Zoals een goede vriend van mij het verwoordde, schreeuwden de rednecks moord en brand. Hoe dúrfde regisseuse Domee Shi kinderen lastig te vallen met dit soort perversiteiten? Bovendien, hoe kan er van een film worden genoten als … Lees verder Turning Red
Ik had de bespreking voor Belfast al grotendeels bedacht. Het begin, waarin het gekleurde hedendaagse Belfast overvloeit naar het zwartwit verleden uit Kenneth Branaghs jeugd, was prachtig gedaan. Daarna ging het algauw bergafwaarts. Toen deze week de Oscars werden uitgereikt, vernam ik tot mijn verbijstering dat Branagh het gouden beeldje voor beste scenario had gewonnen. Het script van Belfast, dat vol staat met uitleggerige teksten, … Lees verder Belfast
Ik ben dol op toplijsten. Het schijnt iets te maken hebben met de drang tot ordenen en rangschikken, het vinden van een systeem in chaos. Op DigitalDreamDoor wemelt het van de toplijsten, één daarvan gaat over de honderd beste cultfilms. Op nummer negenzestig, tussen The Wild One en Andy Warhol’s Dracula, staat Withnail & I. Regisseur Bruce Robinson baseerde zich voor zijn debuut op eigen … Lees verder Withnail & I
Het allervriendelijkste meisje van De Balie verwijst mij voor Silence of the Tides naar de zaal met de blauwe deur. Het is een intieme, knusse zaal, perfect voor een documentaire over de Waddeneilanden. Tenminste, die associatie heb ik met natuurdocumentaires. Daar waar met speciale effecten overladen spektakelfilms het best tot hun recht komen in grootse zalen, heeft een film als Silence of the Tides iets … Lees verder Silence of the Tides
