Loving Vincent

Als een film aankondigt speciaal te zijn op technisch gebied, kan dat als een gimmick uitpakken. Leuk dat de film er bijzonder uitziet, maar waar is precies de inhoud? Dat was het eerste waar ik aan dacht bij Loving Vincent. De Amerikaanse pers was vol lof over deze eerste geschilderde film. Ik moest het nog zien. Ik ben geenszins een schilder of fan van Van Gogh, dus ik kon er met een onbevooroordeelde houding naartoe. Wat blijkt? Onder de verflagen zit zowaar een mooi verhaal. Eentje die gaat over de tragiek van de onbegrepen kunstenaar en de zoektocht naar het waarom van zijn zelfvernietigende daad.

Lees verder “Loving Vincent”

Good Time

De Wet van Murphy, wie is er nou nooit mee in aanraking geweest? De filmmakende broers Ben en Josh Safdie hebben een hele film om deze wet heen gebouwd. In Good Time is hoofdpersoon Nick vastbesloten voor zijn geestelijk gehandicapte broer Connie te zorgen. Zijn eerste pedagogische stap is het gezamenlijk beroven van een bank. Connie wordt door de politie opgepakt, Nick weet te vluchten. Hij moet tienduizend dollar bijeen zien te schrapen om zijn broer vrij te krijgen. En dat moet snel gebeuren, deze nacht nog. Wanhoop en tijdsdruk zijn geen goeie combinatie, voor Nick het doorheeft komt hij van de ene hopeloze situatie in de andere terecht. Er ontstaat een neerwaartse spiraal die steeds sneller gaat draaien tot Nick aan de andere kant wordt uitgespuwd.

Lees verder “Good Time”

Borg/McEnroe

Er was voor mij één reden om naar deze film te gaan: Shia Laboeuf. Hij mag dan de wenkbrauwen doen fronsen als het gaat om zijn performance kunst en dronkenschap, hij eist nog altijd de aandacht op als hij in beeld komt. Zo ook als hij de heethoofdige tennisspeler John McEnroe speelt. In 1980 kwam deze tennisser tegenover kampioen Björn Borg te staan tijdens het Wimbledon. Regisseur Janus Metz brengt het tennisspel in beeld als een psychologisch kat-en-muisspel, met als hoogtepunt de zenuwslopende match waarin noch McEnroe, noch Borg het opgeven. Er vallen wel technische termen zoals tiebreak en matchpoint, toch is dit ook voor de leek (zoals ik) goed te volgen.

Lees verder “Borg/McEnroe”

Blade Runner 2049

Wereldwijd werd halsreikend uitgekeken naar dé film van 2017: Blade Runner 2049. Zou Denis Villeneuve erin slagen het niveau van het origineel te benaderen, misschien zelfs te overstijgen? De titel is wat overhyped, toch is dit een filmtrip die je tegenwoordig nog zelden tegenkomt in de bioscoopzalen. Hoofdpersoon K, een replicant die wordt ingezet om dwarse replicanten onschadelijk te maken, komt per toeval achter een geheim die de hele maatschappij op zijn kop kan zetten. Ergens loopt een kind rond dat gebaard is door een robot. Aan K de taak dit kind op te sporen. En vernietigen. Een taak die steeds complexer wordt naarmate meer personages zich aandienen met hun eigen agenda’s. 

Lees verder “Blade Runner 2049”

A Ghost Story

Gooi een laken over iemand heen en je hebt een spook. Zou David Lowery dit hebben gedacht toen hij A Ghost Story draaide? Dit is namelijk precies wat er gebeurd. Het naamloze personage, gespeeld door Casey Affleck, krijgt een dodelijk ongeluk en eindigt op de kille tafel van het ziekenhuis, bedekt met een wit laken. Als zijn vriendin (Rooney Mara) het ziekenhuis verlaat, staat hij op. Met het laken. Waarin twee gaten zijn verschenen. Dit is duidelijk geen doorsnee spookverhaal. Maar dit is dan ook sowieso geen spookverhaal. Dit is een onderzoek naar thema’s als rouw en wat onze levens eigenlijk voor waarde hebben. A Ghost Story heeft geen strak uitgetekend plot en lijkt vooral rond te dwalen in verschillende tijdsdimensies. Het spook gaat terug naar huis. Omdat zijn vriendin de woning verlaat, is hij getuige van de komst van andere bewoners.

Lees verder “A Ghost Story”

The End of the Tour

In The End of the Tour vertolkt Jason Segel de rol van David Foster Wallace, een schrijver die wereldwijd is doorgebroken met zijn literaire pil Infinite Jest. Rolling Stone journalist David Lipsky volgt hem op zijn promotietour, intussen probeert hij een mooi interview te scoren. The End of the Tour heeft geen duidelijke richting en voor actie kan je deze titel al helemaal beter links laten liggen. Ruim anderhalf uur voeren Lipsky en Wallace gesprekken met elkaar over diverse onderwerpen. Roem, filosofie, literatuur, er komt van alles voorbij. Ze ontmoeten twee vrouwen, Wallace en Lipsky krijgen ruzie, ze leggen het weer bij. 

Lees verder “The End of the Tour”

The Beguiled

Soms loop ik een bioscoopzaal uit en vraag mij af wat ik eigenlijk heb gezien. Neem The Beguiled bijvoorbeeld, de nieuwste van Sofia Coppola. De film speelt zich af tijdens de burgeroorlog in Amerika. Een gewonde soldaat, McBurney, komt terecht op een meisjesschool om daar op te knappen. Buiten loopt hij het risico gevangen te worden genomen. Hoe langer hij binnen kan zitten, hoe gezonder het voor hem is. Maar hij is niet de enige die hier zit. Een handjevol leerlingen is achtergebleven en worden beschermd door Miss Martha. Terwijl McBurney opknapt speelt hij de meisjes tegen elkaar uit en ontstaat een broeiende situatie van jaloezie. De bliksem is vooral voelbaar tussen McBurney en Edwina en McBurney en Alicia.

Lees verder “The Beguiled”

Mother!

Na de verhalen rondom Mother! te hebben vernomen waren mijn verwachtingen erg hoog. Het zou de beste én bizarste film tot nu toe van Darren Aronofsky zijn. De plot op zich is simpel. Een stel woont in een huis dat door de vrouw (“mother”) is opgeknapt. De man (“him”) is dichter en worstelt met zijn laatste werk. Hun leven wordt verstoord als er ongenodigd een ouder koppel langskomt. De vrouw geeft mother ongevraagd liefdesadvies, de man blijkt een groot fan van him. De situatie wordt ingewikkeld als de twee rivaliserende zonen van het oudere koppel komt opdagen. De zonen raken in gevecht en alle kalmerende woorden ten spijt volgt een dodelijke afloop. Samen met him vertrekt het koppel ah la minute naar het ziekenhuis en komt hij uren later weer terug. Aronofsky weet in dit eerste deel de spanning op te bouwen, toch weet het mij niet echt te boeien.

Lees verder “Mother!”

How I Met Your Mother

how-i-met-your-mother-season-1-1280x960Netflix heeft besloten How I Met Your Mother (HIMYM) uit het aanbod te verwijderen. De serie heeft dankzij de excentrieke humor en personages een cultreputatie opgebouwd, voor mij is het een aangename tussendoorserie geweest. Hoofdpersoon Ted vertelt zijn kinderen hoe hij hun moeder heeft ontmoet. Het is een onderhoudend verhaal wat hij negen seizoenen lang weet vol te houden en vol zit met inside jokes en absurde verwikkelingen. Spijtig genoeg wordt de humor in de laatste afleveringen op het pijnlijke af uitgemolken en is de finale een verbijsterende anticlimax.

Lees verder “How I Met Your Mother”

The Big Sick

Kumail Nanjiani as "Kumail" in THE BIG SICK. Photo by Nicole Rivelli.Sinds bekend werd gemaakt dat It een remake zou krijgen, heb ik de dagen afgeteld tot hij in de bioscoop kwam. Dit weekend was het eindelijk zo ver. Toen ik bij de Filmhallen aankwam en mijn Cinevillepas uit mijn portemonnee haalde, stond op het programmabord met rode letters aangegeven dat de horrorfilm was uitverkocht. Wat doe je dan? Tanden op elkaar en voor een andere film gaan. Van een horrorfilm naar een komedie: The Big Sick. Ik hou wel van de films waar Judd Apatow aan heeft meegewerkt. En ik wilde Ray Romano wel eens zien zonder lolbroek. Dat The Big Sick als enige nog te zien was rond dit tijdstip, was uiteraard bijzaak.

Lees verder “The Big Sick”