Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel. Tenzij je onder een steen woont (zoals ik wel eens doe) zal de naam Famke Louise wel wat belletjes doen rinkelen. In clips waarin animatieponies door het beeld springen, of waarin Louise zich profileert als gangsta, rapt ze over haar jongens, haar haters, hoe ze geld verdient en haar niet al te gelukkige romance met Snapchat King (of hoe die dude online ook heet). … Lees verder Famke Louise
Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel
Net als heel veel Nederlanders met mij kreeg ik spontaan kramp in mijn tenen als Sylvana Simons op tv verscheen. Ik heb het dan niet zozeer over die vermaledijde discussie over Zwarte Piet, maar Simons’ houding. Afstandelijk, betweterig, gepikeerd. Van de week ben ik via een lezer gewezen op een documentaire over Simons. Volgens regisseuse Ingeborg Jansen wordt de activiste op zowel sterke als kwetsbare momenten gefilmd. De documentaire is, als ik de berichten mag geloven, wisselend ontvangen, zo zou deze documentaire te mild zijn geweest. Tijd om dat eens zelf te beoordelen. In anderhalf uur wordt Simons gevolgd naar de gemeenteraadsverkiezingen.
Ik ben vaker in LAB111 geweest maar nog nooit in zo’n klein zaaltje. En het scherm is ook niet zo vreselijk breed. Het past wel. Letterlijk en figuurlijk. Hier wordt David Lynch: The Art Life gedraaid en dat is nu het soort documentaire dat in een knusse filmhuiszaal bekeken moet worden. Als groot fan van de door mysteries omgeven David Lynch wil ik de documentaire erg graag zien. Ik trotseer met liefde een sneeuwbui om erachter te komen of de drie regisseurs wat los kunnen peuteren uit deze kunstenaar. Terwijl hij werkt in zijn atelier vertelt hij hoe hij opgroeide in een vredige woonwijk en op de middelbare school in aanraking kwam met verkeerde vrienden. Hij ontdekte zijn liefde voor schilderen en stortte zich op het kunstenaarschap.
Jim Carrey kreeg in 1999 de kans om de komiek Andy Kaufman te portretteren in Man on the Moon. In Jim & Andy: The Great Beyond, legt de acteur uit wat de komiek voor hem betekende en hoeveel hij er voor over had zijn grote held te spelen. Er zijn veel opnames gemaakt van hoe het achter de camera verliep en die beelden zijn nu vrijgegeven. Het filmen van Man on the Moon bleek een emotionele dollemansrit te zijn voor zo’n beetje elke betrokkene. Want als Carrey bedenkt hoe hij de rol het beste kan aanpakken, beseft hij dat er maar één weg is. Door net als Kaufman de grenzen op te zoeken en vervolgens nog eens tien stappen verder te gaan. Net zolang tot hij Kaufman ís. Dit is natuurlijk niet nieuw, er zijn zat andere acteurs die zich konden verliezen in een rol.
In 2011 kwam Wasting Light uit van de Foo Fighters. Om dit muzikale werkstuk te promoten besloten ze een documentaire te maken. In de eerste helft wordt de geschiedenis van de Foo Fighters in kaart gebracht, in de tweede helft wordt getoond hoe Wasting Light wordt opgenomen. Dave Grohl, Taylor Hawkins, Nate Mendell, Chris Shiflett, Pat Smear en ex-bandleden zitten op de praatstoel en vertellen over het ontstaan van de rockband. De reis begint bij Nirvana. Samen met Kurt Cobain en Kris Novoselic breekt Grohl wereldwijd door met de monsterhit Smells Like Teen Spirit en het album Nevermind. Helaas komt aan dit succes snel een eind als Cobain zich door zijn kop schiet en Novoselic en Grohl ontredderd achterlaat. Na maanden in rouw te hebben gezeten besluit Grohl dat het zo wel goed is. Hij moet weer wat gaan doen.
Een documentaire zonder dialogen, voice-over, verhaal of mensen. Alleen kantoorpanden en huizen die al jaren niet meer zijn bezocht, monumenten die niet meer worden onderhouden en door de natuur zijn overgenomen, verlaten winkelcentra waar zuchtjes wind overgebleven rotzooi verspreiden. Er drupt water. Golven rollen het strand op. Nikolaus Geyrhalter is de hele wereld overgereisd en bezocht de meest desolate plaatsen. Het neigt naar een digitaal haardvuur, toch gaat er een bijzondere werking uit van Homo Sapiens. De beelden die Geyrhalter heeft geschoten hebben veel weg van zorgvuldig gecomponeerde schilderijen. Anderhalf uur van dit soort shots is voor mij eigenlijk te lang, toch heeft het een meditatieve werking.
Ik heb ooit de documentaire After Porn Ends gezien en vond dit een fascinerende kijk achter de schermen van een markant genre. Als gepensioneerd pornoacteur of -actrice is er niet veel meer te doen dan je werk te continueren achter de webcam of een autobiografie te schrijven. Het vervolg haalt zeker niet het niveau van zijn voorganger, over het geheel is het wel aardig. Het begint met de schaamteloze zelfpromotie van Lisa Ann, daarna komen de interessantere verhalen aan bod. Neem de ster Johhnie Keyes, die meespeelde in de films van de roemruchte Mitchell broers. Hij is razend enthousiast als hij vertelt over zijn rol in The Green Door, tot hij verwijst naar zijn vader. Dan breekt Johnnie en grijpt hij naar de tissues.
Ik heb helemaal niks met Lady Gaga. Niks met haar muziek, noch met haar als artiest. Een aanstellerige aandachtszoekster die rondparadeert in een vleesjurk, dat vat haar wel samen. Misschien dat ik juist daarom benieuwd was naar de documentaire Gaga: Five Foot Tall, waarin wordt gekeken naar de persoon onder die hysterische kostuums. Ik had gehoord dat Aaf Brandt Corstius al een stuk had geschreven over deze docu en Gaga absoluut niet kon waarderen. Tot mijn verrassing is Gaga ondanks alle stoere vertoon eigenlijk een klein meisje met een grote mond. Ze deelt aan iedereen knuffels uit, brengt tijd door met haar familie en worstelt intussen met liefdesverdriet. Ook heeft ze last van mysterieuze krampen, stort ze zich op de productie van haar nieuwste album en dient zich er een zenuwinzinking aan.
Toen ik even geleden in de Filmhallen was voor IT, zag ik een filmposter met de titel Manifesto en de kop van Cate Blanchett. Het zag er fascinerend uit, al was het maar omdat Blanchett er in verschillende gedaantes op voorkomt. Een actrice die zoveel rollen in een film speelt, daar moet wel iets interessants achter steken, toch? Ik kreeg een paar dagen later een mailtje met de vraag of ik Manifesto wilde recenseren. Zulk toeval moet je natuurlijk optimaal benutten, ik kon gewoon thuis de film kijken.
Als kattenpersoon neem je een flink bak aan vooroordelen mee als je een kattendocumentaire gaat kijken. Niks schattigers dan die scherpe kattenogen, de roze snoet en de aaibaarheid van deze wezentjes. In Kedi nemen de filmmakers het publiek mee naar Istanboel, waar duizenden katten over straat rondzwerven. De inwoners nemen met liefde de zorg van de miauwende pluizenbollen op zich. Intussen richten de filmers zich op de emotionele band die de mensen met de katten hebben.
