Jaren geleden zag ik David Cronenbergs Cosmopolitan, naar een roman van Don DeLillo. Wat ik mij daarvan herinner is de eindeloze stroom aan suffe dialogen. Geneuzel over een naderende Apocalyps. Zoiets. Ik was dus niet echt enthousiast over White Noise, de nieuwste film van Noah Baumbach, die ook een boek van DeLillo als uitgangspunt nam. Maar White Noise is toch een stuk opwindender dan Cronenbergs … Lees verder White Noise
Ik heb een theorie over The Dead Don’t Die. Jim Jarmusch had de laatste contractuele verplichting voor een film en zat op een terrasje na te denken. En toen kreeg hij een lumineus idee: zombies! Op het bierviltje waar zijn vierde glas bier op stond krabbelde hij haastig wat notities. Eigenlijk alle ingevingen die in zijn licht benevelde geest opkwamen. Metagrappen! Een ruimteschip! En dus … Lees verder The Dead Don’t Die
Ik ken Gucci van naam. Merknaam, om precies te zijn. Ik denk dan aan dure kleren, bijpassende juwelen en accessoires, rijkdom, status en faam. Wat ik niet wist was dat de familie Gucci gebukt ging onder smeuïge schandalen. Maurizio Gucci, de enige zoon van Rodolfo Gucci, trouwde met Patrizia Reggiani, die haar echtgenoot uiteindelijk liet ombrengen door een huurmoordenaar. Kijk, dat is nou nog eens … Lees verder House of Gucci
Leos Carax, de regisseur van het geflipte Holy Motors, heeft zich gewaagd aan een musical. De titel: Annette. Het concept is jaren geleden oorspronkelijk bedacht door de popgroep Sparks. De groep benaderde Carax met het idee, hij maakte er een film van. Cabaretier Henry McHenry (Adam Driver) en operazangeres Ann Defrasnoux (Marion Cotillard) beleven een stormachtige relatie en worden ouders van dochter Annette. Een superschattig … Lees verder Annette
Ik verkeerde even in verwarring. Marriage Story is met veel gejuich door de pers onthaald en draait maar net in de bioscopen. Toch is deze film nu al te bekijken op Netflix. Waarom in godsnaam? Het komt niet uit de productiestal van de streaminggigant. Al zou dit huwelijksdrama ook op het kleine scherm moeten werken, gevoelsmatig wilde ik Marriage Story in de bioscoop zien. Het … Lees verder Marriage Story
Ik maak niet elke dag een voorpremière mee en BlacKkKlansman stond hoog op mijn verlanglijstje. Een mooie kans om twee leuke dingen met elkaar te combineren. Ik hield er alleen geen rekening mee dat er meer geïnteresseerden zouden zijn. Zelden heb ik Cinecenter zo volgepropt meegemaakt. Die drukte werkt benauwend, gelukkig heb ik daar tijdens de film geen last van. De jonge, ambitieuze Ron Stallworth sluit zich eind jaren zeventig aan bij de politie. Een gewaagde zet. Het is de tijd van rassenrellen, Black Power tegenover White Power. Ron wordt niet echt serieus genomen, tot hij, per toeval, de kans krijgt om te infiltreren. Bij de KKK om precies te zijn. Hij heeft alleen telefonisch contact met de leden, zijn collega Flip Zimmerman zorgt voor de fysieke verschijning.
Ik heb zelden zo’n tweedeling meegemaakt bij de ontvangst van een film. Critici zijn jubelend, op Facebook roepen gebruikers hoe “matig” de film is. Het was niet mijn bedoeling deze titel te gaan kijken, als het zoveel stof doet opwaaien word ik toch nieuwsgierig. Ik zit in dezelfde zaal waar ik The Disaster Artist zag en krijg nota bene dezelfde reclames te zien. Het enige verschil is dat na het commerciële blok er nog wat Star Wars commercie langskomt (een attractie in Disneyland, een expositie in Nederland). Als dit allemaal voorbij, begint het vervolg van de ruimtesaga. En om meteen met de deur in huis te vallen, ik heb hier maar één woord voor: wow.
Jim Jarmusch leek een tijdje geleden even de weg kwijt te zijn met het pretentieuze en weinigzeggende The Limits of Control. Hij kwam echter terug met de vampierfilm Only Lovers Left Alive en nu dan Paterson. Een film over een buschauffeur, Paterson, die gedichten schrijft. Hij is getrouwd met de prachtige Laura (Golshifteh Faharani), gaat ’s avonds even naar de kroeg, en gaat de … Lees verder Paterson
