Un prophète, het gevangenisdrama van Jacques Audiard, was in 2009 dé film die je gezien moest hebben. Alhoewel niet iedereen de geweldsuitbarstingen kon waarderen (het scheermesje…) kwam het oordeel unaniem uit op “Meesterwerk”. Toen ik hem eindelijk zag vond ik hem inderdaad spannend. Het acteerwerk was solide. Stevig. Tahar Rahim is een uitstekende hoofdrolspeler. Het ruige bestaan in de Franse gevangenis werd goed verbeeld. En … Lees verder Un prophète
Inspiratie kan zomaar aankloppen. Zo zat Amy Holden eens in het pizzarestaurant Mystic Pizza toen zij het idee kreeg voor de gelijknamige film. De geur van versgebakken pizza’s leidde tot een smakelijk drama over Katherine, Daisy en Josefina. Zij werken in het restaurant en hebben te maken met persoonlijke perikelen. Zo valt Josefina flauw bij het altaar (tot grote ontsteltenis van verloofde William), valt Katherine … Lees verder Mystic Pizza
Op IMDB hebben gebruikers The Curse of Halloween Jack “gewaardeerd” met een 2.6. Niet echt een aanbeveling. Toch word ik dan ook nieuwsgierig. Hoe krijgt een film het voor elkaar om die zware onvoldoende te krijgen? Ik ben daar heel snel achter gekomen. Ten eerste neemt dit prul zichzelf veel te serieus door te verwijzen naar klassieke horrorfilms en popcultuurfenomenen. Zo valt in het begin … Lees verder The Curse of Halloween Jack
Numb, een docudrama over Iraanse kinderen op een kleuterschool, is een merkwaardige film. Eerst denk ik dat het gaat om een pure documentaire. Dit dankzij zijn provisorische karakter, met dialogen die ter plekke bedacht lijken te worden. De camera houdt de volwassenen zoveel mogelijk buiten het frame, de jonkies worden voorbereid op de licht-absurde wereld vol religieuze tradities. Maar Numb ziet er ook weer zo … Lees verder Numb
Volgens Peter Jackson is Talk To Me de meest intense horrorfilm in jaren – aldus de filmposter. Als de regisseur van The Lord of the Rings zo’n uitspraak doet word ik toch wel erg nieuwsgierig. Een groepje vrienden is in de ban van een macaber spel. Via een gemummificeerde hand kan met de doden worden gesproken. Je moet die hand vastpakken, spreekt de woorden “talk … Lees verder Talk To Me
Ik werd vannacht wakker met de volgende zin: “Er is een huis waar de post niet wordt geopend.” En ik wist, dit is de perfecte start van een Gothisch kortverhaal. Het is beeldend, kernachtig, zet de toon, nodigt uit om verder te lezen. Kortom, ik was er erg tevreden mee. Ik vond het bijna zonde hem uit te breiden met nieuwe regels. De zin is … Lees verder Droomzin
Waarom moeten films na twee uur van lekkermakerij doodleuk aankondigen dat dit slechts een opzetje was, een preambule naar het vervolg waarin het avontuur wél behoorlijk uit wordt gewerkt? Wat is er zo lastig aan om gewoon een fijn verhaal te vertellen dat op zich nog vervolgd kan worden? De gemiddelde superheldenfilm is hier het schoolvoorbeeld van, het in 2018 verschenen Tomb Raider flikt dit … Lees verder Tomb Raider
Een goeie vriend van mij gebruikt het begrip “mayo-film”. Wat dit precies betekent en waar hij het vandaan heeft gehaald, ik heb geen idee. Het roept geen positieve connotaties op. Het is iets vettigs, een hap kunstmatige smakeloosheid, bereid in de vergaderzaal van de marketingafdeling, met als doelstelling omzet boven kwaliteit te plaatsen. Heel soms, als ik gewoon lekker onderuitgezakt voor de tv wil zitten, … Lees verder Huisvrouwen Bestaan Niet
Gerard Reve sprak (of schreef) ooit de beroemde woorden, “wie anders dan mezelf zou ik moeten herhalen?” Daar moest ik aan denken bij Before Midnight, het derde deel in de Before-trilogie van Richard Linklater. Hij begon de formule in 1995 met Before Sunrise, een romantische praatfilm waarin personages Jesse en Céline elkaar toevallig ontmoeten en de nacht volpraatte. In 2004 was daar Before Sunset. Zelfde … Lees verder Before Midnight
Het is een soort van ongeschreven gouden regel dat films hun verhalen zo beeldend mogelijk vertellen. Als je je script zo nodig dicht wil smeren met dialogen moet je maar een toneelstuk schrijven. Natuurlijk zijn er zat regisseurs die hier zich niets van aantrekken. Zo draaide Richard Linklater in 1995 de romantische praatfilm Before Sunrise, waarin de Amerikaanse toerist Jesse en de Francoise Céline samen … Lees verder Before Sunset
