Dat Roman Polanski een getalenteerd regisseur is is bekend, maar dat hij ook eens voor de camera staat weten weinigen. Niet geheel onterecht. Polanski is nou niet echt wat je noemt een charismatisch acteur. En zeker niet de leading man die een hele film kan dragen. Toch vertolkt hij in The Tenant de rol van Trelkovsky, een nerveuze jongeman. Hij huurt een woning in een appartementencomplex en krijgt te horen dat in zijn ruimte voorheen ene Simone Choule heeft gewoond. Spijtig genoeg gooide ze zichzelf uit het raam en ligt ze nu in het ziekenhuis. Trelkovsky brengt haar een bezoekje, waar hij de exotisch ogende Stella ontmoet.

De twee beginnen een soort van relatie, intussen moet Trelkovsky met zijn buren omgaan. Die blijken namelijk last van hem te hebben. Zo blijkt hij ’s nachts herrie te maken, wordt het niet gewaardeerd als hij vrienden uitnodigt voor een feestje, en lijken de buren een sluimerende oorlog met hem te voeren. Om het allemaal nog absurder te maken, raakt hij ervan overtuigd dat Simone Choule bezit van hem neemt.

Net als Rosemary’s Baby en Repulsion, gaat The Tenant over een personage dat verdwaalt in de grote stad en in de wurgende greep van paranoia terechtkomt. Het verschil met die andere twee titels is dat lastig kan worden uitgelegd wat Polanski met deze film wil zeggen. Is Trelkovsky aan het hallucineren? Heeft hij gelijk dat de andere huurders tegen hem samenspannen? Verandert hij daadwerkelijk in Simone Choule?

Net als Rosemary’s Baby en Repulsion, gaat The Tenant over een personage dat verdwaalt in de grote stad en in de wurgende greep van paranoia terechtkomt.

Beschrijven waar The Tenant nou precies over gaat, resulteert slechts in het benoemen van verschillende plotonderdelen die elk een thema hanteren. Een gedoemd liefdesverhaal tussen de twee hoofdpersonages. Als portret van een man die de grip op de realiteit verliest. Een studie naar zoektocht van identiteit. Hoewel Polanski wel iéts van clou’s weggeeft, moet de kijker het allemaal maar zelf ontdekken. Voor de één zal The Tenant een frustrerende breinpuzzel zijn, de ander zal worden meegezogen in de bizarre, broeierige wereld van Trelkovsky.

Het gebrek aan antwoorden zou mij normaal gesproken diep irriteren – zeker met zo’n krankzinnige slot – en ik ben dan geneigd een dergelijke titel als pretentieus te beschouwen. Maar The Tenant zit zo sterk in elkaar, en deze film heeft zo’n sterke ambiance, dat ik hem graag weer eens zou opzetten. Al denk ik wel dat Polanski voortaan achter de camera moet blijven staan.