Zoveel sterren geven de lezers aan deze film
Sinds cultklassiekers als The Blair Witch Project en Paranormal Activity, is het erg “in” om bij een horrorfilm te vermelden dat de beelden echt zijn. Het filmmateriaal is ergens gevonden en nu in het bezit van de politie of familieleden. Maar hé, dergelijke beelden voor jezelf houden is ook saai, dus wordt het alsnog gedistribueerd. Wereldwijd. En als je geduld komen er nog Blurays, DVD’s, speciale boxen en vervolgen. Zo’n truucje wil wel werken als de film echt goed is. Of spannend. Zelf heb ik genoten van eerder genoemde titels. En echt, The Gallows zou in dat rijtje kunnen staan. Drie middelbare scholieren gaan ’s avonds het schoolgebouw in om het decor van een aankomend toneelstuk te vernietigen.
Bij de allereerste vertoning van het stuk, jaren geleden, werd per ongeluk iemand echt opgehangen. Sedert schijnt het stuk te zijn vervloekt. En de drie vrienden gaan snel kennismaken met die vloek. The Gallows kan met gemak een sfeervolle spookhuisfilm worden, met de school als achtergrond. Dat werkt zéker met zo’n grote school. Wat als je verdwaalt, niet meer naar buiten kan, onbegonnen ruimtes ontdekt?
The Gallows wordt gefilmd uit de losse pols, met zelfvoldane etterbak Ryan achter de camera. Zie hier irritatiepunt nummer één. Ryan maakt deel uit van het footballteam en heeft helemaal niets met theater. Zijn beste vriend, Reese, speelt echter mee in het stuk, en Ryan legt al zijn pijnlijke optredens vast. Ik weet dat er een wereld van verschil is tussen de machosporters en de theaternerds. Maar Ryan is zo’n grote eikel, dat ik vooral hoop dat het spook hem te pakken krijgt.
Het is makkelijk scoren, het heeft effect.
Toch slagen de makers er wel weer in om van de school een naargeestige plek te maken. Dat heeft ook te maken met de mythologie omtrent het stuk. Noem het clichématig, het geeft The Gallows op zijn minst een ongemakkelijke sfeer. Kluisdeuren die langzaam opengaan. Decorstukken die uit zichzelf op hun plek terugkeren. Een tv die een getapede voorstelling van het gedoemde stuk herhaalt. Een gemaskerd figuur die ineens voor de camera staat. Het is makkelijk scoren, het heeft effect.
Maar het is ook door het makkelijk scoren dat The Gallows nauwelijks boven de gemiddelde moderne horrorfilm uitstijgt. En zelfs onder dat gemiddelde hangt. Zo kritisch als de critici ben ik niet, The Gallows is een aardige tussendoor horror. Met betere personages en zonder dat achterlijke slot hadden de makers er veel meer uit kunnen halen.
Travis Cluff & Chris Lofing/Ryan Shoos en Reese Houser