Een groep vrienden trekt zich een weekendje terug in een blokhut en stuiten op een bizar horrormysterie. Ziedaar de plot van The Cabin in the Woods, geschreven door Joss Whedon en Drew Goddard. De laatste heeft de regie in handen, de eerste moest zich concentreren op The Avengers. De achterliggende gedachte van deze horrortitel is een soort nieuwe Scream te maken. Dat lukt wel. Al is het maar omdat elk icoon uit de wereld van horror wel voorbijkomt. Zombies, geesten, heksen, van alles. Je zou zeggen dat The Cabin in the Woods een potentiële klassieker is. Met Whedon en Goddard verwacht je sowieso spektakel. Zoals het gaat met doorsnee horrorfilms (en films in het algemeen) richt de eerste helft zich op wie de personages zijn.
De macho die ook met zijn neus in de boeken zit. De nerveuze maagd. De schoonheid met net geblondeerd haar. De stoner die overal complotten ziet. En de bleue nieuweling die zich recent bij de groep heeft aangesloten.
Stereotypes waar een draai aan is gegeven of waarvan de bekende eigenschappen zijn uitvergroot. Ze rijden met een busje (The Texas Chainsaw Massacre, iemand?) naar een blokhut middenin het bos (Evil Dead…) en doen de ontdekking van de eeuw.
Wat heb je aan een verzameling monsters als je er niets mee uitvoert?
Het wordt écht leuk in het tweede deel, als Goddard op het gaspedaal duwt voor een splatterfest waar Sam Raimi van zou watertanden. Wat heb je aan een verzameling monsters als je er niets mee uitvoert? En dus geven de makers de monsterlijke creaturen alle kans zich eens goed uit te leven. Tegen het eind van de slachting (het bloed spat op de camera) is niemand meer in leven. We worden nog getrakteerd op een toetje in de vorm van Sigourney Weaver (Alien) die bondig uitlegt wat er aan de hand is. De makers voelen heus wel aan dat ze alleen met iets groots de tweede helft kunnen overtreffen. Een knal die het hele wereld doet trillen. Dit soort momenten maken van The Cabin in the Woods een memorabele horrorervaring.
Ondanks de hoogtepunten kan ik The Cabin in the Woods niet zien als horormeesterwerk. Dat komt puur door vaagheden in het verhaal. Wie is toch in godsnaam die “neef” van Curtis? Waarom heeft de onderneming geen betere beveiliging? Hoezo werken ze over de hele wereld, maar weet niemand er verder iets van af? Misschien had Whedon zich meer op dit project moeten concentreren in plaats van op een groep overschatte superhelden.
Drew Goddard/Kristen Connolly en Fran Kranz