Toen Sneekweek in 2016 uitkwam besloot ik hem in de bioscoop te kijken. De niet eens zo onaardige premisse kent een beroerde uitwerking, met een eind waarmee de makers het publiek nog even schrik wilde aanjagen. Twee jaar later is hij beschikbaar op Videoland en besloot ik hem te recenseren. Nog steeds vraag ik mij af hoe de makers erin zijn geslaagd zo’n saaie horrorfilm te maken. Het begin is nochtans aardig: een jongen krijgt bij een ontgroening een hartstilstand en overlijdt. De boosdoeners beloven hun mond dicht te houden tegenover de politie.
Maar een van de getuigen, Merel, kan dit ongeval niet zomaar loslaten. Als de vrienden met Sneekweek naar een vakantiehuis gaan, blijkt zij niet de enige te zijn die worstelt met het incident: er loopt iemand rond die de vrienden één voor één afmaakt. Wie oh wie is de dader?
Laat ik eerst maar beginnen met wat positieve punten. Sneekweek ziet er best goed uit. Camerman Maarten van Keller toont Sneekweek als een serie ansichtkaarten die het publiek van harte uitnodigen om zelf eens langs te komen. De botenrace, waaar flink de tijd voor wordt genomen, roept hetzelfde gevoel op. Kom ook hier naartoe! het weer is fantastisch en iedereen heeft het naar zijn zin! Je vergeet bijna dat dit een horrorfilm is. Ook de ontknoping kan mij best bekoren en is zelfs verrassend te noemen.
tijdens een scène zit iemand een friese nagesynchroniseerde versie van scream te kijken
Waar Sneekweek echter zwaar over struikelt is de flauwe humor. De bloedirritante Boris neemt een vlug likje van een bloedvlekje op bed en zegt dan “ja, Zoë, geen twijfel”. Of ene Lisa ligt voor pampus in het gras en wordt ondergepist door een hond. Tenenkrommend. En het haalt de angel uit de film, die zo eng is als de stralende beelden van jongeren die feesten op de boten. Ik wil wel weten wie met een mes rondrent, wie aan het mes wordt geregen laat mij koud. De acteurs, overwegend een verzameling van soapies, doen hun best, maar kunnen de film niet redden. Jord Knotter (die Job speelde in GTST) zet Boris neer als een parodie van de losgeslagen student, Carolien Spoor loopt depressief rond als de fragiele Merel. De rest dartelt er een beetje omheen en dient als slachtoffer voor de moordenaar.
Sneekweek is in alles een mislukte poging om een Nederlandse slasher neer te zetten. Het is zo zonde omdat het verhaal op zich zich erg goed leent voor een duistere thriller. Volgende keer moeten de makers meer oog hebben voor het script en minder op mooie beelden.
Martijn Heijne/Jord Knotter en Carolien Spoor