Het boek van Ira Levin, waarop de film Rosemary’s Baby is gebaseerd, doet mij vrij weinig. Zeker, het is een ontzettend spannend verhaal, over een vrouw die ervan overtuigd raakt dat ze zwanger is geworden van de Antichrist. Maar toen ik het boek las ervoer ik vooral irritatie. Om die bemoeizieke buren. Om Rosemary’s partner Guy, die eerder geïnteresseerd is in zijn acteercarrière. En ondanks het bewijs dat Levin overtuigend beschrijft, moet ik geloven dat Rosemary dus plotseling gek is geworden? De filmversie van Roman Polanski, waarin het boek tot op de letter wordt gevolgd, vind ik toch een stuk sterker. Geen meesterwerk, maar wel een sfeervolle, bij vlagen surrealistische horror.

Het gaat dus om Rosemary en Guy, een jong koppel dat verhuisd naar een appartementgebouw. Rosemary richt alles in, Guy probeert aan mooie rollen te komen. Hun buren, Roman en Minnie, zijn vriendelijk, maar ook erg kordaat. De eerste keer dat Minnie haar kersverse buurvrouw bezoekt, vraagt ze Rosemary meteen uit over hoeveel het meubilair heeft gekost. Voor Rosemary is alle aandacht benauwend, Guy vindt het juist fantastisch. Ik vermoed dat hij in het excentrieke koppel ouderfiguren ziet.

De bemoeizucht neemt duistere vormen aan als Rosemary zwanger wordt. Of… is Rosemary in de greep van paranoia? Anders dan Levin, weet Polanski de psychose van zijn vrouwelijke personage wel overtuigend te brengen. En dat heeft veel te maken met de acteerprestaties van Mia Farrow. Zij zet een vrouw neer die door zwangerschap gaandeweg naar het punt van wanhoop wordt geschoven. Polanski weet, dankzij muziek en camera’s die door gangen glijden, alsnog de indruk te wekken dat er alsnog meer aan de hand kan zijn. Zelfs overdag straalt het gebouw iets sinisters uit. Alsof er een gruwelijk geheim schuiltgaat achter de deuren.

Anders dan Levin, weet Polanski de psychose van zijn vrouwelijke personage wel overtuigend te brengen.

Aan de andere kant vind ik ook dat er een koddig toontje in deze horror zit. De eerste keer dat Roman en Minnie in beeld komen, zien zij er meer uit alsof ze naar een verkleedpartij gaan. Ik let normaal gesproken nooit zo op kleding. Maar hun jassen hebben wel erg felle kleuren. Minnie loopt de hele tijd rond met enorme krulspelden in haar haar, en praat met zo’n vet accent. Geen wonder dat Rosemary de zenuwen krijgt van haar buurvrouw.

Levin zelf was trouwens van mening dat Polanski een zeer getrouwde verfilming had gemaakt van dit boek. Ik ben dat helemaal met hem eens. Dit is zo’n titel die elke horrorfanaat eens moet hebben gezien. En het is een (zeldzaam) voorbeeld van een verfilming dat beter is dan het bronmateriaal.

Roman Polanski/Mia Farrow en John Cassavetes