Met het mistroostige Session 9 en de duistere The Machinist bewees Brad Anderson een fantastische thrillerregisseur te zijn. De romantische komedie Next Stop Wonderland is, ongelooflijk genoeg, zijn debuut. Uit de losse pols filmt hij de liefdesperikelen van verpleegster Erin, die in het begin wordt verlaten door haar vriendje. Erins moeder weet zeker dat haar dochter hulp kan gebruiken en plaatst een contactadvertentie in de krant. Het gevolg is dat er veel mannen naar haar bellen. Heel erg veel mannen. Anderson gooit ook loodgieter Alan in het verhaal. Hij wil graag hogerop komen en zit daarom met zijn neus in de studieboeken. Natuurlijk worstelt ook hij met de liefde, natuurlijk kruisen hun paden.
De plot van Next Stop Wonderland is niet origineel, toch weet deze titel de aandacht vast te houden. Anderson heeft een scherpte in zijn debuut verwerkt, een subtiel randje.
Als Erin met haar verpleegcollega’s een groep kinderen in het ziekenhuis verrast stormt ze in kostuum de ziekenzaalzaal op. Het gevolg: de overweldigde kinderen barsten in huilen uit. Alan werkt in een aquarium, waar als voornaamste attractie een ballonvis rondzwemt. Helaas valt de vis in de kaken van een piranha en kleurt zijn waterbak rood. Ik vermoed dat Anderson in zijn vuistje lacht, al weet ik dat niet helemaal zeker. Ik proef dat hij het verhaal en de personages serieus neemt, en echt wel iets zinnigs wil zeggen over de liefde. Toch blijft die zwarte humor doorsijpelen. Next Stop Wonderland krijgt zo wel een eigen smaak.
Ik geef toe dat ik Anderson beter vind presteren op het griezelpad, zijn debuut is niettemin een amusante, op zijn minst fascinerende titel.
De film overtuigt het minst als het de diepte in wil gaan, zijn thematiek wil uitwerken. Dan komen er cliché’s voorbij over waarom het zo erg zou zijn om single door het leven te gaan, waarom mannen eikels zijn, worden lelijke tegeltjeswijsheden uitgesproken, enzovoort. Juist hier zou Andersons humor op zijn plaats zijn.
Het is wennen om uit de handen van Anderson een nonthriller te zien. Ik verwacht nog altijd dat Erin plotseling met een priem gaat rondzwaaien, of Alan een psychotische seriemoordenaar met slaapproblemen blijkt te zijn. Ik geef toe dat ik Anderson beter vind presteren op het griezelpad, zijn debuut is niettemin een amusante, op zijn minst fascinerende titel. Het is geen doorsnee romantische komedie. Eerder een romantische zwarte komedie. Oh, en ga deze film vooral níet kijken wegens de vernoeming van Philip Seymour Hoffman op de hoes. Ik heb het niet precies bijgehouden, maar volgens mij heeft nog geen vijf minuten schermtijd.
Brad Anderson/Hope Davis en Alan Gelfant