David Brent is terug. Of beter gezegd, Ricky Gervais is terug. Als David Brent. In David Brent: Life on the Road, een soort vervolg op The Office, is David ditmaal zelf een medewerker van een bedrijf. Hij is nog steeds de zelfingenomen, narcistische clown die ervan overtuigd is hilarisch te zijn en haalt op kantoor nog steeds grappen uit. De één vindt het bloedirritant, de ander beschouwt het als welkome afwisseling van de dagelijkse sleur. Maar David heeft meer ambities dan grappen en grollen: hij wil een echte rockster worden. En daarom trekt hij erop uit met een groepje muzikanten, waaronder de talentvolle rapper Dom Johnson (Doc Brown).

Het verhaal is vooral een excuus om David weer op te laten draven en hem in de meest genante situaties te gooien. Gervais weet als geen ander een pijnlijk moment te creëren, om dan David zijn eigen graf te laten graven. Hoe meer hij nog op de wond kan drukken, hoe beter. Gervais weet ook als geen ander de humor te combineren met een vleugje tragiek. David is daardoor niet alleen een eikel, maar ook een klein kind wanneer hij zijn zin niet krijgt. Grappig is hij dan niet. Eerder zielig.

Wanneer de film zijn einde nadert, zorgt Gervais ervoor dat David tot inkeer komt en kan ineens iedereen het een stuk beter met hem vinden. “Ik denk dat we de tour iets te serieus namen,” zegt één van de bandleden. Het is een geforceerde poging om sympathie te krijgen met David, hoewel Gervais zo ook laat zien wat diepgang aan zijn geliefde personage te wille geven.

David Brent: Life on the Road kan nog het best omschreven worden als een smakelijk tussendoortje. Het haalt geenszins het niveau van Gervais zijn andere werken, de fans kunnen nog één keer genieten van David Brents meest pijnlijke momenten.