Soms heb ik sterke behoefte aan een slechte film. Net als hele goeie films laat dit soort titels zich makkelijk beoordelen. Geen “het heeft potentie”, “dit is wel de moeite waard voor een dode avond” of “fans van dat-of-dat genre zullen het tof vinden”. Nee. Gewoon onbeschaamd mijn pen als zwaard gebruiken (hoewel ik nooit beoordelingen met de pen schrijf, maar dat terzijde) en mij klaarmaken voor de slacht. Met deze gedachte ben ik Black Water ingedoken. Een actiefilm met Jean-Claude van Damme en Dolph Lundgren. Ego met iets-minder-ego. Een afgeleefde kop tegenover een iets minder afgeleefde kop. Daartussen staan wat onbekende gezichten.
De Belgische van Damme is Wheeler, een agent die wakker wordt op een onderzeeboot en om onduidelijke redenen gevangen wordt gehouden. In de cel ernaast zit Lundgren, ofwel Marco. Ook hij zit om vage redenen in hechtenis. En van hem krijgen we nooit te weten waarom. Lang verhaal kort: Wheeler moet uit de onderzeeboot komen en ervoor zorgen dat een usb-stick niet in de verkeerde handen valt.
Het begin – laten we zeggen, de eerste vijf à tien minuten – vind ik Black Water nog wel te pruimen. Tot we in een flashback te zien krijgen hoe Wheeler samen met een collega in bed belandt. Het levert een bloedeloze liefdesscène op. Het is zo saai en zo raar, dat ik mij zelfs afvraag of het niet gewoon ongepast is. De twee acteurs schelen zevenentwintig jaar. Gingen de producers voor “sex sells” en besloten ze daarom maar dat er een seksscène in geforceerd moest worden?
Het schandaligste is dat Black Water de aanwezigheid van Lundgren onbenut laat.
Ook de daaropvolgende actie – dan doel ik op vuurwapenactie – heeft geen enkele fut. Er wordt een hele voorraad aan wapens tevoorschijn gehaald, het is geen tel spannend. van Damme acteert alsof het een routineklus is, al werkt ook de belichting tegen. Hij ziet er op momenten echt niet uit. Hij moet de ultieme agent voorstellen, iemand met een torenhoge pijngrens. Als hij een beetje meer zijn best had gedaan, zou ik het misschien nog geloven.
Het schandaligste is dat Black Water de aanwezigheid van Lundgren onbenut laat. In de ruim anderhalf uur heeft hij hooguit een paar minuten schermtijd. Zijn charisma en acteren is tien keer zoveel beter dan dat van van Damme. Niet dat die de lat hoog legt, maar Lundgren geeft Black Water tenminste een beetje vuurwerk. Dat is nodig, want dit is één van de saaiste actiefilms die ik heb gezien.