In het begin van 21 Grams mompelt de stervende wiskundeleraar Paul (Sean Penn) dat hij niet meer weet hoe alles is begonnen, noch hoe het allemaal zal eindigen. De hele film lang zitten drie personages vast in een dodendans. Paul, de getraumatiseerde moeder Cristina (Naomi Watts) en de bekeerde ex-gevangene Jack (Benicio del Toro) draaien constant om elkaar heen, in een film die van heden naar verleden naar toekomst flitst. De doodzieke Paul wacht af op een nieuw hart. Jack heeft zich bekeerd tot God. Cristina is ex-verslaafde, inmiddels gelukkig getrouwd en heeft twee dochters. Ieders leven komt volledig op zijn kop te staan als Jack per ongeluk de man en kinderen van Cristina doodrijdt.
Het hart van haar partner kan gebruikt worden voor Paul, die na de operatie zienderogen herstelt. Pauls vriendin Mary (Charlotte Gainsbourg) ziet dit als de perfecte kans om eindelijk aan de kinderen te gaan. Paul ziet dit echter niet zitten. Hij wil weten wiens hart er nu in zijn borst klopt en raakt geobsedeerd door Cristina, die middenin haar rouw zit. Jack worstelt met een knoert van een schuldgevoel, zelfs zijn vrouw kan niet meer tot hem doordringen. Om zijn gezin te ontlasten van de door hem veroorzaakte zonde, vlucht hij stilletjes weg.
Toen ik 21 Grams jaren geleden voor het eerst zag, maakte het een onuitwisbare indruk op mij. De dramatische verhaallijnen krijgen extra lading door de manier waarop regisseur Alejandro Inárritu en scenarist Guillermo Arriaga met de chronologie spelen. Er ontstaat zo een fragmentarische beeldenstroom die de kijker blijvend uitdaagt. Wanneer speelt deze scène zich nou af? Is dit al gebeurd, of moet het nog plaatsvinden?
Terwijl de kijker zijn best moet doen om de puzzel in elkaar te zetten, ontstaat er een soort beeldpoëzie.
Terwijl de kijker zijn best moet doen om de puzzel in elkaar te zetten, ontstaat er een soort beeldpoëzie. Specifieke stukjes keren steeds terug als om het ritme te bepalen, andere stukjes zijn meer bedoeld voor sfeerbouw, karakterverdieping, of om de plot vooruit te stuwen. 21 Grams heeft een concreet verhaal, Arriago en Inárritu maken er door deze vertelstijl welhaast iets abstracts van.
Ik heb alle lof voor de film, toch vraag ik mij af of de stijl echt wat aan de film toevoegt. Daarvoor kan terug worden gegrepen naar de woorden van Paul. De enige bedenking is dat het verhaal niet puur vanuit zijn perspectief wordt verteld. Waarom is het nodig om de dodendans zo drastisch op te schudden? Misschien omdat het leven zelf zo rommelig verloopt? Laat ik het zo stellen: zou 21 Grams overeind blijven als de verhalen wel in chronologische volgorde worden verteld?