Cinecenter is open, het loopt nog lang geen storm. Voor de film waar ik naartoe ga, Das Vorspiel, zijn drie bezoekers. Inclusief ik. De titel is geen publiekstrekker, toch hoopte ik op meer gasten. In Das Vorspiel neemt muziekdocente Anna Bronsky (Nina Hoss) de jonge student Alexander (Ilja Monti) onder haar vleugels. Anna eist het uiterste van haar pupil en dwingt hem om de door haar aangereikte stukken tot in perfectie te spelen. Die ijzeren discipline werkt door in haar persoonlijke leven, zij streeft ernaar alles tot in detail te controleren. Maar, zo laat regisseuse Ina Weisse zien, het leven van Anna is verre van perfect.
Zij beleeft een affaire met violist Christian (Jens Albinus, die de doorgewinterde kijker wellicht herkent uit The Idiots). De relatie met haar vader is stroef. Partner Philippe (Simon Abkarian) heeft engelengeduld, voor hem begint de emmer toch vol te druppelen. Anna verwijt hem dan weer geen greintje ambitie te hebben. Het huwelijk kraakt aan alle kanten, desondanks blijven de twee bij elkaar.
Dat er onder die stugge persoonlijkheid ook onzekerheid schuilgaat, blijkt als zij zelf de viool pakt. De scène waarin zij voor het eerst weer voor publiek speelt is pijnlijk om te zien. Van pure zenuwen laat Anna de strijkstok pardoes uit haar hand glippen. Zij reageert de frustraties af op de verbouwereerde Alexander, die vervolgens zijn spullen pakt en vertrekt. Geen denken aan dat hij ooit nog lessen bij haar volgt.[epq-quote align=”align-left”]Ondanks alles wil Das Vorspiel niet spannend worden.[/epq-quote]
Ik wil graag de spanning van de dramatische verwikkelingen voelen, het doet mij allemaal zo weinig. Ondanks alles wil Das Vorspiel niet spannend worden. Er zijn veel sleepmomenten, met scènes die ongetwijfeld iets zeggen over de personages, maar ook het tempo in de weg zitten. De hoofdplot raakt door de zijlijnen ondergesneeuwd en mist scherpte. De repetities met Alexander zijn overduidelijk bedoeld om de reeds aanwezige kloof tussen Anna en haar zoon Jonas (Serafin Mishiev) te vergroten, het blijft onuitgewerkt. Oppervlakkig. De agressieve wending die Das Vorspiel neemt kan ik begrijpen, het is tegelijkertijd erg bruusk. De nasleep is ronduit ongeloofwaardig, het eind onbevredigend.
De vraag waar ik nadien mee blijf zitten is: wat was de noodzaak van dit verhaal? Moest Anna zelfinzicht krijgen? Volgens mij is zij nog steeds de bemoeizuchte controlfreak van het begin. Wat heeft Weisse willen vertellen, wat was de boodschap? Ergens doet Das Vorspiel mij denken aan The Piano Teacher van Michael Haneke. Het grote verschil is dat die film veel dieper snijdt en strakker is gestructureerd.
Ina Weisse/Nina Hoss en Ilja Monti