De middelbare school van Tromaville staat naast een kerncentrale. De scholieren en het personeel hebben er uiteraard baat bij dat de zaken bij de kerncentrale goed zijn geregeld. Hoewel Warren en Chrissy zeker weten dat er vreemde dingen op school gebeuren, ontkent directeur Finley dat zijn kerncentrale hier ook maar iets te maken heeft. Ja, een groepje leerlingen gedraagt zich geweldaddiger. En ja, zij verkopen een drug die op het terrein van de kerncentrale groeit waardoor nóg meer rare zaken voorkomen, maar hé: niets aan de hand, mensen. Gewoon doorlopen. Welkom in de horror-absurdisme van Class of Nuke ‘Em High, medebedacht door niemand anders dan Lloyd Kaufman.
Deze titel titel bol slechte smaak en trekt het die smaak zover door dat het hilarisch wordt. Het gooit horror en komedie in de mix, de personages lijken wegggewandeld uit goedkope pulpstrips en reageren ofwel onderkoeld of zwaar overdreven. De films van Kaufman zijn shockerend, maar dan wel met een vette knipoog. Class of Nuke ‘Em High is in dat opzicht niet anders. Toch heb ik een probleem met dit filmwerk.
Kaufman wil zich per se concentreren op de vreemde romance tussen Warren en Chrissy, die nogal saai en belegen is. Aan de andere kant komen mannen in witte pakken de school binnen om de radioactiviteit te meten. Kijk, dat is wel weer idioot-komisch. Net als de gewelddadige groep scholieren die hun drugs verkopen. Seksbeluste, schaarsgeklede, schietgrage scholieren die onder de tatoeages zitten. Dát zijn de personages waar je naar hunkert, in de wereld van Troma. Hun wanstaltige, buitenisse persoonlijkheden en daden geven Class of Nuke ‘Em High de nodige energie.[epq-quote align=”align-left”]De twee hoofdpersonen zijn gewoon niet interessant genoeg voor dit universum.[/epq-quote]
De film lijkt ook te schipperen tussen de romance en de horror, weet niet zo goed hoe de twee plotlijnen lekker naast elkaar kunnen bestaan. De geforceerde liefde, of toch de overkookte kerncentrale? Pas over de helft neemt de horror de overhand en komt alles in een stroomversnelling terecht. Chrissy baart een afzichtelijk monster, op school vindt een uitbundige moordpartij plaats, alle registers worden opengerukt voor de gewoonlijke Tromansiaanse waanzin.
Maar ja, de eerste helft is dus niet zo sterk. De spanningsboog verslapt bij vlagen en stilistisch schuurt het. De twee hoofdpersonen zijn gewoon niet interessant genoeg voor dit universum. Dan heb ik veel liever de schlemiel uit The Toxic Avenger, of de domme Arbey uit Poultrygeist. Zo zie je maar: zelfs in films die hun eigen kwalitatieve graadmeter gebruiken, zijn de personages allesbepalend.
Lloyd Kaufman en Richard W. Haines/Janelle Brady en Gil Brenton