Mijn ouders wilden The Irishman graag op mijn TV kijken, dus nodigde ik ze uit in mijn bescheiden studio. De laatste film van Martin Scorsese draaide kortdurig in de bioscoop en nog voor een hele lange tijd op Netflix. Het is een trend die steeds vaker voorkomt en waar ik vraagtekens bij heb. Maar dat is een ander verhaal. The Irishman wist nog voor het überhaupt ergens draaide de aandacht te vangen. De acteurs (Robert de Niro, Al Pacino en Joe Pesci) moesten jongere versies van zichzelf spelen. Om de afgeleefde gezichten glad te trekken is een hypermoderne techniek toegepast. Het resultaat zal ongetwijfeld verdeelde reacties oproepen, ik vind het overtuigen.
Al beweegt de Niro opvallend stram als hij iemand in elkaar slaat. Hij speelt de rol van Frank Sheeran, een vrachtwagenchauffeur die via toevallige wegen in de maffiawereld terechtkomt. Hij maakt kennis met Russell Bufalino (Joe Pesci), met wie hij zeer goede vrienden wordt. Frank klaart verschillende klusjes voor Russell en ontmoet zo de eigenzinnige vakbondsleider Jimmy Hoffa (Al Pacino). Lang niet iedereen is gediend van diens stijfkoppige houding en uiteindelijk ziet de maffia nog maar één oplossing.
Voor Scorsese is de plot een kapstok om zijn stilistische en thematische handelsmerken aan op te hangen. Verwacht strakke steadicamshots, geweld onder begeleiding van een mooie geluidsband en zwierig slowmotion. En natuurlijk vragen omtrent de dood, schuld, loyaliteit en vriendschap. Dit is ook allemaal terug te vinden in bijvoorbeeld Mean Streets en Goodfellas, in The Irishman is de toon meer berustend. Was Goodfellas flamboyanter en uitbundiger, met The Irishman omarmt Scorsese nog meer het drama en de personages. Het resultaat is misschien wel de rijpste film van Scorsese tot nu toe. Het hoeft allemaal niet meer zo snel en flitsend.[epq-quote align=”align-left”]Pacino en de Niro zorgen vanzelfsprekend voor vuurwerk.[/epq-quote]
Pacino en de Niro zorgen vanzelfsprekend voor vuurwerk. De eerste is helemaal op zijn plek als de nukkige Jimmy, de Niro biedt fraai subtiel tegenwicht. De twee grootgewichten uit de filmgeschiedenis die regelmatig scènes delen; dit gaan we niet zo vaak meer maken. En Joe Pesci zet als de ingehouden Russell helemaal een magistrale rol neer. Hij is oh zo dreigend, maar dan zonder de heethoofd te spelen. Er hangt een aura van pure intensiteit om hem heen, hij weigert zich te laten kennen.
The Irishman is een lange zit: de film duurt drieëneenhalf uur. En de verschillende personages, verwijzingen naar geschiedkundige mijlpalen en velerlei aan subplotjes kunnen verwarrend werken. Scorsese heeft echter alles uit zijn oeuvre samengebald in een duizelingwekkend kunstwerk. Daar ga ik graag drieëneenhalf uur voor zitten.
Martin Scorsese/Robert de Niro en Al Pacino