Wie de films van Pedro Almodovar kent weet dat de Spaanse regisseur een meester is in smaakvolle kitsch. Zijn personages zijn flamboyante randfiguren die zich bezighouden met zelfacceptatie, of het vinden van de grote liefde. Zijn films staan bol van zinderende (homo)seksualiteit en kleurrijke decors. Dit is de reden dat het voor mij even duurt vooraleer Dolor y gloria op gang komt. Almodovar houdt zijn voet op het gas, houdt zich in met zijn uitbundige stijl. Hoofdpersonage Salvador Mallo lijdt aan velerlei pijntjes en worstelt met een depressie. Zijn regiedebuut, Sabor, wordt hervertoond, en hem is gevraagd achteraf een praatje te houden.
Het brengt hem op het idee de hoofdrolspeler van destijds, Alberto Crespo, mee te vragen. Al zijn de twee met knallende ruzie uiteengegaan. Zoals Salvador zegt: de zak hield zich niet aan zijn personage. Nu, zo dertig jaar later, lijkt er alsnog verzoening te komen. Wat op zijn beurt onvoorziene gevolgen met zich meebrengt. Tussen het drama van Salavador door blikt Almodovar terug op diens jeugd.
Hoe de getroebleerde regisseur opgroeide in een stoffig dorp, in een huisgrot. Lesgaf aan een klusjesman. Zijn moeder probeert wanhopig de eindjes aan elkaar te knopen, Salvadors vader is grotendeels afwezig. Banderas geeft als Salvador een bijzonder ingeleefd en breekbaar optreden. Hij acteert minimalistisch, zodat elk gebaartje opvalt. Hij gebruikt een kussen om zijn knieën te ondersteunen, uit een auto stappen gaat zo traag mogelijk, en hij heeft last van ongelukkige verslikkingen.
Wilden de vorige films van Almodovar nog eens neigen naar soapachtige toestanden, Dolor y gloria voelt echt.
Dit is niet de Banderas zoals we hem kennen uit Hollywood, de macho uit de actiefilms. Dit is Banderas die eens iets anders probeert. Zijn tegenspeler, Asier Etxeandia (die Alberto vertolkt), is juist de nodige tegenpool. Zo ingetogen als Banderas acteert, zo springerig en aanwezig is Etxeandia. Omdat Almodovar heeft gekozen voor een gematigde aanpak, valt Etxeandias energieke en dynamische aanwezigheid nog meer op.
Wilden de vorige films van Almodovar nog eens neigen naar soapachtige toestanden, Dolor y gloria voelt echt. Aandoenlijk zelfs. Toch, al is zijn nieuwste werk ontegenzeggelijk mooi, het is niet de beste film van de Spaanse filmer. Het is goed dat hij het regisseren eens anders wilde aanpakken, een nieuwe toon wilde proberen. Maar het gaat ook ten koste van zijn humor. Van de heerlijke hysterie die zijn films elektriciteit geven. Zijn aanpak mag dan theatraal zijn, het geeft zijn werk ook schwung. Ik hoop toch dat dat de volgende keer weer terugkomt.