Films gedijen bij een goeie controverse. Zo kon Lars von Triers magum opus The House That Jack Built rekenen op felle tegenstanders. Onnodig nihilistisch en smakeloos gewelddadig. von Trier vond het prima, voor hem was het immers gratis marketing. Fatih Akin kreeg dezelfde soort kritieken met Der goldene handschuh. Deze film gaat over Fritz Honka, een seriemoordenaar uit het Duitsland van de jaren zeventig. Hij is een loner die elke dag aanschuift in het morsige café Der goldene handschuh. Hij drinkt, rookt en kijkt naar vrouwen. Het liefst mooie vrouwen. Al moeten zij niets van hem hebben.

Daarom richt hij zich maar op verlopen prostituees. Al zijn zijn seksuele avontuurtjes van korte duur, want Fritz heeft er erg veel moeite mee om een erectie te krijgen. En dat probleem gaat steeds meer irriteren. Geen wonder dat Fritz doorslaat en zijn woede koelt op de hulpeloze vrouwen. Hij ramt ze in elkaar, of wurgt ze met een doek. De lijken propt hij achteraf in een luikje in zijn woonkamer.

De eerste scène zet direct de toon. Fritz heeft zojuist een slachtoffer gemaakt en denkt gepijnigd na over wat hij nu moet doen. Buiten beeld gaat hij aan de slag met een zaag. Daarna propt hij de afzonderlijke lichaamsdelen in een plastic vuilniszak, en gooit hij die zak buiten weg. Fritz moet zich wel moed indrinken, verder geeft hij geen krimp. Alsof hij simpelweg iets ontzettend doms heeft gedaan, en die fout moet corrigeren.

Hoewel het een nare film is waarin nare dingen gebeuren, is de controverse zwaar overtrokken.

Fritz lijkt een ontembaar beest in zich te herbergen. Een monster, dat tijdens zijn moordpartijen zichtbaar wordt. Zijn ogen vullen zich met pure razernij en knappen net niet uit de kassen. Naderhand keert de rust terug, en zit Fritz weer aan de bar met zijn medekroegtijgers. Der goldene handschuh houdt deze grillige sfeer de hele film vast en kruipt onder de huid. Akin wil weigert om precies te verklaren waarom Fritz zo gestoord is. Hij wil alleen de kijker in diens zieke wereld trekken. Daarin slaagt hij glansrijk.

Hoewel het een nare film is waarin nare dingen gebeuren, is de controverse zwaar overtrokken. De bloederigste handelingen blijven buiten beeld. Slechts de wurgscène zorgt voor ongemak. Qua sfeer doet het nog het meest denken aan een milde versie van The House That Jack Built. Negeer de hysterie, en beoordeel zelf hoe afschuwwekkend Der goldene handschuh echt is. Oh, en geef hoofdrolspeler Jonas Dassler een Oscar. Ongelooflijk hoe hij zich de rol van Fritz Honka eigen heeft gemaakt.