Dumbo is puur jeugdsentiment, zo’n soort film met legendarische scène’s die op de traanbuizen werken. Je kan je afvragen of zo’n film een remake moet krijgen, en of het wel zo verstandig is om dat als “echte” speelfilm te doen. Op zich, Tim Burton heeft de regie in handen, dus het wordt hoe dan ook een eigengereide versie. Waarschijnlijk eentje die zowel voor- als tegenstanders zal kennen. In het begin moet ik wel even slikken. Want het olifantje speelt in deze versie niet de hoofdrol. Eerst worden we geïntroduceerd tot Holt Farrier, een soldaat die weer terugkeert naar het circus, waar hij altijd met zijn kinderen heeft gewoond.
Er wordt de tijd genomen vooraleer we Dumbo zien. En zelfs nog een beetje langer voor hij zijn infameuze naam krijgt. Maar als alle bekende stukjes zijn gelegd, neemt Burton het publiek mee op een wonderbaarlijke reis. Laat ik vooropstellen dat ik positief ben over deze versie van Dumbo. Visueel is het adembenemd (zeker in de tweede helft), er zit humor in, Colin Farrell, Danny DeVito, Michael Keaton en Eva Green zetten aangename prestaties neer.
Toch kan ik mij ook goed voorstellen dat andere kijkers wat minder gecharmeerd zijn van Burtons laatste werk. Duidelijk is dat de makers enerzijds heel erg graag hun eigen verhaal willen vertellen, en anderzijds een knieval maken om bewonderaars van het origineel te behouden. Juist wanneer Burton zijn eigen pad volgt komt deze Dumbo in zijn eigen ritme terecht. En dat levert een veel leukere film op.
Het hoogtepunt, iets waar ik nooit genoeg van krijg, is als Dumbo door de circustent vliegt.
Neem nou het megalomane project Dreamland, bedacht door V.A. Vandevere. Een enorm pretpark, waar naast het circus ook een soort horrorland is, met nachtmerriewezens in kooien. Dat mag misschien net te eng zijn voor de jongste kijkers, Burton heeft overduidelijk lol met dit van Dumbo. En het contrastreert geen enkele keer met het verhaal van Dumbo zelf. Kijk, dan komt het pas echt tot leven.
Het hoogtepunt, iets waar ik nooit genoeg van krijg, is als Dumbo door de circustent vliegt. De eerste keer dat hij met zijn oren wappert en de lucht in gaat is al spectaculair, zijn vliegtochtjes door de tent zijn fenomenaal. Ik had nooit verwacht dat een geanimeerde, rondvliegende olifant zo’n ontzettend toffe filmervaring kan opleveren. Ja, in de bioscoop zal het net wat meer indruk maken dan op tv. Maar dat vliegen is natuurlijk wel wat Dumbo zo uniek maakte. En Burton stelt wat dat betreft niet teleur.