Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Ik moest echt een geschikt moment vinden om Gone with the Wind te gaan kijken. Hoewel dat eigenlijk niet de juiste bewoording is. Je “kijkt” niet naar Gone with the Wind, je ondergaat het. Dit is een epos van ruim vier uur, waarin het wel en wee van Scarlett en Rhett Butler wordt gevolgd. De twee ontmoeten elkaar wanneer het land in oorlog is. Rhett is direct smoor op de directe Scarlett, zij is echter stapelverliefd op Ashley, die op zijn beurt met een ander zal trouwen. Deze driehoeksverhouding zal het hart vormen van dit grootse liefdesdrama. De makers nemen ons mee naar oorlogsgebied, armoede, de wederopstanding van Scarlett, en haar gedoemde romance met Rhett.

Ik verwacht, als ik heel eerlijk ben, dat ik er op den duur wel genoeg van zal hebben. Hoe kan een dramafilm bijna vier uur lang interessant blijven? Het geheim zit hem in de casting. Want, en ook daar moet ik eerlijk in zijn, wat er precies gebeurt in termen van plot houd ik allemaal niet bij. Maar wat mijn interesse zéker heeft zijn de fenomenale acteerprestaties van Clark Gable (Rhett) en Vivien Leigh (Scarlett).

Leigh is van het begin aanwezig en draagt ook het leeuwendeel van de titel. Dat doet ze goed. Al is “goed” een flink understatement. Leigh wekt – ogenschijnlijk zonder moeite – een personage tot leven dat begrijpt dat ze moet vechten om te overleven. Ze is zo nu en dan wat theatraal, maar dat hoorde nu eenmaal bij dit soort films. Het belangrijkste is dat zij overtuigd. Scarlett is niet zomaar een verwend nest dat altijd haar zin moet hebben, er steekt meer achter haar koppige kop.

Gone with the Wind is een filmervaring als een flinke duik, om je eens onder te dompelen in een schaamteloos romantische epiek.

Het moment dat Gable zich bij de cast voegt vormt hij met Leigh een powerkoppel. De twee sterren zijn van zichzelf al charismatisch, als ze samen het scherm delen slaat onophoudelijk de bliksem in. Je wéét dat ze voor elkaar bestemd zijn, dat zij gewoon bij elkaar moeten blijven, kinderen krijgen en nog lang en gelukkig leven. Spijtig genoeg slokt de chemie ook nogal wat energie op. Voor de twee het doorkrijgen hebben ze elkaar opgebrand.

Gone with the Wind is een filmervaring als een flinke duik, om je eens onder te dompelen in een schaamteloos romantische epiek. Voor die ene oneliner “Frankly, my dear, I don’t give a damn.” Het is niet mijn genre, na bijna vier uur ben ik zowaar teleurgesteld dat de rit is afgelopen.