Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Afgelopen weekend, toen ik bij mijn ouders was, lag op mijn oude plaats aan de eettafel een krantenknipsel waarin Aterrados werd getipt. Een Argentijnse horrorfilm met paranormale situaties en vreemde monsters. Perfect voor mij, dus. En dan is het ook nog eens een Netflixtitel. Centraal staan verschillende bizarre zaken die te maken hebben met het bovennatuurlijke. Een dode zoon die plotseling terug thuis komt. Een monster dat zich in een kast en onder het bed verstopt. En een onzichtbare entiteit die bezit neemt van mensen. De gepensioneerde agent Jano Mario bundelt zijn krachten met twee paranormale onderzoekers en agent Funes, om zo de zaken op te lossen. Genoeg voer voor gegriezel in het donker.
Het valt mij alleen wel op dat het lang duurt voor regisseur Demián Rugna zijn kaarten open legt. Ik heb niets tegen vaag gedoe (Creep 2 is één van mijn favoriete films), maar als er echt niets wordt verduidelijkt heb ik als kijker het gevoel aan het lijntje te worden gehouden. En dat heeft voor een groot deel te maken met het scenario. Het begint sterk, maar verliest gaandeweg aan focus.
Die wezens, met die grote, schitterende ogen, wat zijn dat nou? Schijnbaar zijn ze alleen in het donker zichtbaar (het is een kwestie van perspectief…?) en voeden ze zich met bloed. Maar Rugna laat ook zien dat ze zich razendsnel kunnen verplaatsen. Hoe zit dat dan? En waarom komt er een jongetje zijn grag uit om zijn moeder te bezoeken? Als de laatste minuten wegtikken en Aterrados vager wordt in plaats van duidelijker, hoop ik meer en meer dat Rugna op het laatste moment toch nog met een verklaring komt.
De personages leven en zitten elk met hun eigen sores, de monsters blijven vage schepsels met onduidelijke motieven.
Ergens hint Rugna naar een dieperliggend drama. Funes blijkt een ex te zijn van de vrouw wier dode zoontje plotseling weer aan de keuentafel zit. En Rugna construeert zijn scenario ook op zo’n manier dat Funes zich dingen kan inbeelden. Sterker nog, misschien zit híj wel achter de bizarre verschijnselen. Het had van Aterrados een schrijnende titel kunnen maken, deze suggestie wordt in het slot helaas teniet gedaan.
Hoewel deze horror sferisch sterk is en Rugna slim speelt met clichés, vind ik Aterrados toch teleurstellen. Er is een allegaartje van ideeën bij elkaar gegooid, zonder dat er eentje is uitgewerkt. De personages leven en zitten elk met hun eigen sores, de monsters blijven vage schepsels met onduidelijke motieven. Wat er nou precies aan de hand is? Geen idee.