Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Het is 2017 als Rapper Ja Rule en entrepeneur Billy McFarland besluiten een episch muziekfestival op te zetten: Fyre Festival. Het moet gaan plaatsvinden op een eiland in de Bahamas, met supermodellen en de hipste muziekacts van het moment. Het idee op zich was fantastisch. Groots. Geniaal. De uitvoering… minder. Wat wil je, als McFarland maar geld blijft uitgeven, veel beloftes doet maar ze niet nakomt, en de honderden gasten tot hun afschuw terechtkomen in een soort tentenkamp. Intussen blijft McFarland zich het meest zorgen maken over zijn dierbaarste bezit: geld. Oh, en zijn imago. Want al moet er een wonder gebeuren om het festival alsnog tot een succes te laten maken, hij weigert op te geven.
Ik kan mij nog vaag herinneren dat Ja Rule betrokken was bij een festivalschandaal. Ik wist niet dat het Fyre betrof, noch dat het zo’n intense impact heeft gehad. Nu de verhalen meer en meer naar buiten komen, besloten zowel Netflix als Hulu er een documentaire over te produceren. Ik heb alleen Netflix, dus die keuze is snel gemaakt. En als ik de kritieken mag geloven, komt het bij beide docu’s op hetzelfde neer: McFarland is een onbetrouwbare fraudeur. En dan druk ik mij nog zachtjes uit.
Fyre begint, ironisch genoeg, klein. McFarland en Ja Rule vragen zich af of er geen makkelijkere manier is om artiesten te boeken, en bedenken de Fyre app. Hierop staan artiestenprofielen die aangeklikt kunnen worden. Om de app te promoten stelt iemand voor een muziekfestival op te zetten. Een betere reclame kan je niet bedenken. McFarland denkt echter net wat stapjes groter. Dit moet niet zomaar een festival worden. Dit moet het beste muziekfestival ooit worden. Bij het schieten van een promotiefilm komt de fantasie bijna tot leven.
Wat mij écht verbijstert, is hoe McFarland daarna doodleuk opnieuw een schimmige handel begint.
Zoiets bedenken is leuk, het organiseren levert nogal wat koppijn op. Hoe dichterbij de deadline komt, hoe meer McFarland zijn echte aard laat zien. Hij mag dan alles kunnen verkopen, hij blijkt een charismatische leugenaar, een manipulator die mensen voor zijn karretje spant om zijn doel te halen. Het dieptepunt is als hij een teamlid vraagt iemand van de douane oraal te bevredigen, omdat drie vrachtwagens met Evianwater in beslag zijn genomen.
Dat het festival flopte en honderden gedupeerden op het vliegveld strandden, dat is erg. Wat mij écht verbijstert, is hoe McFarland daarna doodleuk opnieuw een schimmige handel begint. Hij eindigt uiteindelijk voor zes jaar achter de tralies. Of hij zo zijn harde les leert is twijfelachtig. Fyre Festival zal in ieder geval de boeken ingaan als een legendarisch rampenverhaal.