Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Hoe beter het nieuwe biosjaar te beginnen dan met The Favourite, die zich nu al de meest gehypte titel van 2019 mag noemen. Regisseur Yorgos Lanthimos (eerder verantwoordelijk voor The Lobster en The Killing of a Sacred Deer) mag zich dit keer wagen aan een kostuumdrama. Plaats van handeling is Engeland, het paleis van de labiele koningin Anne. Lady Sarah is haar vertrouwelinge en beste vriendin. Hun relatie gaat zelfs zo ver dat Sarah invloed heeft op koninklijke beslissingen en zo een beslissende rol speelt in de oorlog tegen Frankrijk. Haar dominante aanwezigheid zal echter snel concurrentie krijgen van haar nicht, Abigail, een gevallen Lady die koste wat kost weer hogerop wil komen. De strijd tussen de twee kan beginnen.
Waarin The Favourite verschilt met het oeuvre van Lanthimos, is het soort verhaal dat wordt verteld. Geen absurde datetoestanden, of iets met een offer. Gewoon een driehoeksverhouding tussen drie vrouwen. Dat kom je ook niet dagelijks tegen, voor Lanthimos’ doen is dit een relatief normaal plot. Hij geniet er zichtbaar van rond te dwalen in dit stukje geschiedenis. Op het taalgebruik na, is aan alle geschiedkundige details gedacht, en krijg je echt het gevoel dat je deel uitmaakt van het dagelijks leven in het paleis.
Wat dan wel weer typisch van Lanthimos is, is de droogkomische humor. En het gevoel van vervreemding wordt in The Favourite nog eens versterkt door de stijl van filmen. Het beeld is breed, uitgerekt, met een afbuiging aan de zijkanten. Alsof je door een telescoop kijkt in plaats van een gewone camera. Lanthimos filmt ook van een afstand, laat het beeld vullen met het weelderige decor zodat de personages wegvallen.
Het beeld is breed, uitgerekt, met een afbuiging aan de zijkanten.
Dit staat dat ook symbool voor de zwakte van The Favourite. De oorlog en de personages vormen naar mijn smaak te veel een excuus om een kostuumdrama te maken. Er zijn scènes waarin alleen koningin Anne in beeld is en bijvoorbeeld een potje kaarten speelt. Ongetwijfeld zal hier een bedoeling mee zijn, ik stel de dodelijke vraag “wat moet ik hiermee?”
Hoe mooi The Favourite ook is gefilmd en hoe sterk de actrices ook zijn, toch vind ik dit geen meesterwerk. Hij is zeker goed en erg intrigerend. Maar als de eindtitels verschijnen blijf ik op mijn honger zitten. Ik kan wel ongeveer raden hoe het zal aflopen, ik mis evengoed een stuk helderheid. Lanthimos heeft met zoveel plezier de achttiende eeuw verkend, dat hij naar mijn gevoel de plot wat uit het oog is verloren.