Na de eerste Mad Max mocht George Miller zich voor het vervolg (The Road Warrior) uitleven met een groter budget. Dat is te zien. Er zijn betere sets en waanzinnige voertuigen. Het is een echte desolate woestijnwereld geworden. Miller laat een stoet aan freaks voorbijkomen. Mel Gibson is erop vooruitgegaan als eenzame doler die in het voorgaande deel zijn vrouw en kind kwijtraakte. Op zijn zwerftocht in The Road Warrior komt hij ongewild terecht in een machtstrijd over olie. Voor Miller het perfecte excuus voor een stevige actiefilm vol stunts, vuur, pijlen en kogels. En gekte. En latente seksualiteit, benadrukt door de markante pakjes die zowel de helden als de schurken dragen. Met name die leren broeken met ontblootte billen vallen op.

Als ik de triviapagina van IMDB kan geloven, zijn onder meer S&M-shops afgestruind om zo aan de juiste pakken te komen. Het maakt Max’ wereld smeuïger. Anderzijds vraag ik mij af wat Miller precies in gedachte had. Was het de bedoeling zijn actiefranchise te voorzien van een vleselijke tint?

De regisseur geeft zijn publiek geen kans hier écht over na te laten denken, voor je het doorhebt barst de hel los. Er moet immers gevochten worden. Woeste autoachtervolgingen, vlammenwerpers, een boemerang maken slachtoffers, alles eindigt in een doodstrip waarin iedereen met elkaar botst. Het geweld is veel explicieter dan het eerste deel en Max toont hier zijn stoïcijnse trekken. Een pijl in zijn been? Hij rijdt onverstoorbaar verder. Geketend? Hij kijkt rustig toe hoe de strijd wordt uitgevochten. Bovendien doet Gibson in dit deel nauwelijks zijn mond open. Waarom zou hij ook? Dit is niet zijn oorlog. Het enige wat hij wil is verder gaan naar daar waar de weg hem leidt.

Het sterkste van The Road Warrior vind ik de rol van Gibson.

Het is een flinke verbetering ten opzichte van deel één. En toch kan ik The Road Warrior net niet briljant noemen. Het heeft ontbeert nog de mythische lading van de legendarische herstart uit 2015. Hierin schept Miller pas echt een nieuwe wereld, compleet met ruwe actie en hallucinante droombeelden. The Riad Warrior smaakt nog als een film waarin Miller even experimenteert met stunts, kijkt hoe ver hij kan gaan. Want we weten intussen wel dat hij het gaspedaal gerust dieper induwt.

Het sterkste van The Road Warrior vind ik de rol van Gibson. Geen politieagent die eerst alles moet verliezen voor hij kwaad wordt. Nu is hij de zwerver, de enigmatische strijder die het stiekem wel fijn vindt om zijn medemens te helpen. Zo zie ik Max het liefste. In de vervolgdelen zou dit aspect van zijn personage bijblijven en sterker worden. Net als de sluimerende seksualiteit.

George Miller/Mel Gibson en Bruce Spence