Is het een nieuwe trend van filmhuizen om niet-Engelstalige films te voorzien van Engelse ondertitels? Ik zag dit al eerder bij Den Skyldige in EYE, nu gebeurt het bij Revenge in LAB111. Het is het speelfilmdebuut van Coralie Fargeat en handelt vanuit een eenvoudig plot: vrouw wordt verkracht en voor dood achtergelaten en neemt wraak op de daders. De eerste beelden roepen dankzij de scherpe kleuren en stuwende soundtrack het gevoel op van een veredelde muziekclip. Het meisje, Jen, doet denken aan het type Lolita. Jong, kort rokje, zuigend aan een lolly. Zij is de minnares van Richard, een duidelijk alfamannetje. Oer, stoer, gespierd, lang.
Hij heeft een aardig optrekje ergens in de woestijn, waar hij met Jen buitenechtelijke avontuurtjes beleeft. Avontuurtjes die pittiger worden als Richards jaagvrienden zich bij hen voegen. Tijdens een avond waarin de drank vloeit geniet Jen van de mannelijke aandacht en flirt erop los. Vooral Stan krijgt te maken met haar… vrouwelijkheid. Heeft ze dan niet in de gaten dat ze de mannen opgeilt?
De dag na het feestje wordt een lugubere omslag gemaakt. Stan wil meer. Jen niet. En dus eist Stan meer. De verkrachting wordt op suggestieve wijze verbeeld, dit maakt het geen minder onpasselijke scène. Het latere geweld is weer veel minder suggestief. En daarmee bedoel ik dat Revenge zich gerust een “wraakhorror” mag noemen. De schiet-, steek, en stomppartijen worden met zoveel lef gebracht en uitvergroot, dat Fargeat een opgehitste sfeer creëert die tegen het surrealistische aanleunt. Bloeddruppels storten met veel lawaai neer voor een mier. Een stuk glas veroorzaakt een gapende wond in een voet. Richard ramt vol een steen tegen iemands neus. Het is bloederig, ranzig geweld waarmee de maakster een koortsige neerwaartse spiraal inzet.
De personages verliezen door de film heen hun menselijkheid. De mannen verworden tot beesten die jacht maken op een onverwacht sterke prooi. Richard ontpopt zich tot hoofd van de roedel en weigert te rusten voor zijn minnares uit de weg is geruimd. Niemand buigt voor de ander en steekt zijn grenzen over om te overleven. Al bloedt Richard bijna dood, hij moet en zal Jen eerder een kogel door de kop jagen dan zij hem. Zij is de adelaar die tegen alle verwachtingen in opkrabbelt.
Het is bloederig, ranzig geweld waarmee de maakster een koortsige neerwaartse spiraal inzet.
Fargeat hanteert een duidelijke eigen stijl en schakelt tussen verschillende filmtechnieken om de spanning op te bouwen. Ze bewijst zich als een van de betere genremakers van deze tijd. Op zijn minst van haar generatie. Ik hoop echt dat we spoedig meer werk van haar kunnen verwachten.
Coralie Fargeat/Matilda Anna Ingrid Lutz en Kevin Janssens