De opbouw van het eerste deel van On Chesil Beach is magnifiek. We worden geïntroduceerd aan Florence en Edward, twee naïeve twintigers met hun eigen lastige levens. Ze worden verliefd, trouwen, en dan moet hun huwelijksnacht komen. Wat ze niet weten van elkaar is dat ze nog maagd zijn. Florence heeft problemen met intimiteiten, een kusje gaat al te ver. Edward heeft bovendien een opvliegend karakter en kan zomaar eens met zijn vuisten zwaaien. Dit wordt nagelbijten: hoe zal Edward reageren als hij ontdekt hoe frigide Florence is? Als ze flinke ruzie krijgen wéét je gewoon dat dit een donker eind zal hebben. Tot mijn verbijstering spoelt regisseur Dominic Cooke doodleuk de tijd vooruit en neemt een reuzestap in de toekomst.
Weg spanning. Tegelijk ben ik ook nieuwsgierig. Waar gaat On Chesil Beach dan naartoe? Nou, in plaats van verder in te gaan op het gothische karakter van het verhaal slaan de makers doodleuk de weg van het huilerige drama in.
Toch merkwaardig. De film is gebaseerd op een roman van Ian McEwan. Hij staat bekend om zijn bizarre verzinsels en fijnzinnige schrijfstijl waarmee hij onder de huid van de lezer kruipt. De ingrediënten van zijn poëtica zijn aanwezig: goed uitgewerkte personages die een verheven dialoogstijl bezigen, waarbij het soms lijkt of McEwan leentjebuur speelt bij Shakespeare. Saoirse Ronan en Billy Howle acteren of ze op het toneel staan, met de nadruk op hun teksten en handelingen. En vergeet niet die heerlijk broeierige sfeer, gecombineerd met de sardonische humor van McEwan. In het begin is dit alles aanwezig en wordt ons de ongemakkelijkste liefdesscène van het jaar voorgeschoteld. Edward bovenop, Florence onder. Hij doet zijn best en hoopt dat hij het goed doet, zij probeert zich te “ontspannen”, bidt dat het zo snel mogelijk achter de rug is en wordt hysterisch als Edwards zaad per ongeluk op haar benen terechtkomt.
Dat de film nog zoveel van McEwan schrijfgeest ademt is niet zo vreemd, gezien hij verantwoordelijk is voor de adaptie. Het verbaast mij dan ook dat de zorgvuldige opgebouwde spanning zo robuust de nek om wordt gedraaid. Het voelt als een mislukte poging om een origineel gegeven een conventionele uitwerking te geven. Het is eerder een titel die begint als psychologisch drama en eindigt als zoetsappige tranentrekker. Leuk geprobeerd, maar het is zo ongeloofwaardig en zo kort door de bocht, dat het afbreuk doet aan de sterke start. Een gemiste kans.
Dominic Cooke/Saoirse Ronan en Billy Howle