Na Pulp Fiction kon Quentin Tarantino zich de nieuwe koning van de onafhankelijke film noemen. Met Jackie Brown sloeg hij een weg in die zowel de fans als de critici verbaasde. Deze titel is met zijn verhaallijnen, opmerkelijke personages en scherpe dialogen nog steeds een typische Tarantinoproductie. Aan de andere kant is het ook veel serieuzer van sfeer en ontbreekt dat ironische toontje. Tarantino baseerde zich op “Rum Punch” van Elmore Leonard, waarin alles draait om Jackie Brown. Zij is een stewardess die Ordell Robbie helpt met zijn wapensmokkelzaak.

Helaas wordt ze betrapt met drugs. De politie, die Ordell in het vizier heeft, vraagt haar “vriendelijk” om met ze mee te werken. Jackie heeft echter haar eigen plannen en probeert de politie en Ordell tegen elkaar uit te spelen. De andere personages die het verhaal bevolken bemoeien zich met de zaak en zo wordt het verhaal steeds ingewikkelder.

Toegegeven, de eerste keer dat ik Jackie Brown zag was ik niet echt onder de indruk. Ik had moeite met het volgen van de ontwikkelingen (ik hield echt niet meer bij wie wat nou deed) en de geweldsuitbarstingen waren hier een stuk serieuzer. Bij de tweede kijkbeurt kwam deze titel beter binnen.

Eigenlijk is Jackie Brown Tarantinos eerste en enige dramafilm. In plaats van zijn kenmerkende stijl zijn het de personages die voorop staan. Zij bepalen hoe de plot verloopt en Tarantino neemt uitgebreid de tijd om ze echt te leren kennen. Niet dat dit een volbloed psychologische praatfilm is (hoewel dat soms maar weinig scheelt), Tarantino neemt behoorlijk wat gas terug.

tarantino vond het niets dat pam grier niet werd genomineerd voor een oscar

Omdat de personages centraal staan valt ook het acteerwerk extra op. Samuel L. Jackson is prima op zijn plek als de gevaarlijke en onvoorspelbare Ordell, Pam Grier zet een vrouw neer die iedereen om haar vinger windt en Robert Forster loopt rond als onschuldige bijstander die door Jackie wordt meegezogen in haar plannen. Het is echter Robert de Niro die de show steelt als Louis Garra, een crimineel die recentelijk is vrijgekomen. Zeker in het begin heeft hij nauwelijks tekst, toch weet hij moeiteloos de aandacht naar zich toe te trekken. Je ziet gewoon dat er van alles in hem omgaat, de vraag is alleen wat precies.

Jackie Brown is en blijft de vreemde eend in Tarantinos oeuvre. Juist daarom is het toch de moeite waard deze titel een kans te geven. En als de eerste keer kijken niet overtuigt, dan zeker de tweede keer.

Quentin Tarantino/Pam Grier en Samuel L. Jackson