Met Psycho wist Alfred Hitchcock een wereldwijde angst voor douches en krassende violen te veroorzaken. Anders dan het mysterieuze The Birds houdt Hitchcock de horror dicht bij de mens en leidt hij het verhaal naar een voor die tijd verbijsterende ontknoping. Inmiddels weet iedereen hoe deze oerthriller afloopt, het maakt Psycho niet minder eng. Integendeel. Marion Crane is werkzaam bij een bank en steelt uit geldgebrek het geld van een klant. Ze vlucht weg en komt terecht bij het motel van Norman Bates.

Norman is een nerveuze man met een dominante moeder. Zij vindt het niets dat er een vrouw komt overnachten en het hoofd van haar zoon op hol  brengt. Ze blijkt naast dominant ook bloeddorstig te zijn en maakt in de beruchte douchescène een eind aan Marion. Nu het hoofdpersonage bruusk uit de weg is geruimd, neemt Norman haar plaats in. En gaat het van kwaad tot erger.

Wat Psycho zo ontzettend goed maakt is de gothische sfeer die het verhaal binnensijpelt. Het motel van Norman Bates doet dankzij het zwartwit denken aan een modern kasteel, eentje waarin monsters rondsluipen. Met Norman Bates heeft Hitchcock nog een troef in handen, omdat niet zeker is hoe wij hem moeten zien. Is hij een bijpersonage of speelt hij toch de hoofdrol? Hoe zit het met de relatie met zijn moeder? Wat is zijn achtergrond? Door geen direct antwoord te geven op deze vragen blijft hij lang een enigma en versterkt Htichcock het mysterie. Sferisch is Psycho nog altijd ijzersterk, als een nachtmerrie die helemaal escaleert. Het is de oerthriller die laat zien hoe psychologische horror effectief moet worden toegepast.

na uitbrengst van de film heeft perkins jarenlang geweigerd over zijn rol te spreken, omdat iedereen hem met deze rol associeerde

In het slot volgt nog één scène waarin Anthony Perkins bewijst een klasseacteur te zijn. Hij zit op een kruk, in een cel en staart voor zich uit. Dan landt er een vliegje op zijn hand. Norman wil koste wat kost bewijzen geen psychopaat te zijn en laat het vliegje met rust. Als hij geen vlieg kwaad doet, zo redeneert hij, moet men wel geloven dat hij geen moordenaar is. Hij kijkt de camera in, zijn mondhoeken gaan omhoog voor een glimlach. Zijn ogen echter stralen puur kwaad uit. Hij houdt vol dat hij niemand iets zou aandoen, zijn blik vertelt een heel ander verhaal. Perkins weet het eindshot zo nog meer spanning mee te geven dan de theatrale douchescène. Het is zo’n klein dingetje, een detail, de hele sfeer wordt erdoor bepaalt. Dat is pas acteren.

Alfred Hitchcock/Anthony Perkins en Janet Leigh