Het begon jaren geleden als cultvermaak: het “meesterwerk” The Room, geschreven, geregisseerd, geproduceerd en geacteerd door “multitalent” Tommy Wiseau. Zijn beste vriend, Greg Sestero, schreef met Tom Bissell een boek over hoe The Room werd gemaakt. Daarin wordt Wiseau geportretteerd als een nukkig klein kind met ernstige stemmingswisselingen. James Franco bewerkte dit boek tot een script, nam de regie op zich en speelde ook maar meteen de rol van Tommy Wiseau. Titel: The Disaster Artist. Ironisch genoeg is deze film door critici de hemel in geprezen. Vandaag kan ik hem eindelijk bewonderen in de Filmhallen. Vol verwachting kijk ik naar het beeldscherm. Hoe doet Franco het als Wiseau?

Als hij letterlijk het toneel opkomt maakt hij meteen de verwachtingen waar. In zijn maniertjes, het spreekritme en bizarre accent, zelfs dat verschrikkelijke lachje heeft hij zich eigen gemaakt. Hij is Tommy Wiseau.

De kern van het verhaal wordt gevormd door hemzelf en Greg Sestero. Sestero heeft de droom om het te maken als acteur, maar bevriest als hij op het toneel staat. Wiseau trekt zich van niemand wat aan en laat zich helemaal gaan. Dat hij een gebrek aan talent of zelfinzicht heeft doet hem weinig. Sestero is erg onder de indruk van Wiseau’s lef en al snel ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee. Maar hoe stevig Wiseau ook in zijn schoenen lijkt te staan, hij blijkt stiekem stikjaloers te zijn op Sestero. Die krijgt immers een vriendin, komt terecht bij een agentschap en weet zelfs rolletjes te scoren. Als Wiseau ten einde raad is, besluit hij dan maar zijn eigen film te maken: The Room.

In plaats van hem puur als enigmatische zonderling op te voeren, injecteert Franco Wiseau met menselijkheid. Hij wordt zo geen karikatuur maar een personage met diepgang. En het verhaal krijgt een verrassend ontroerende laag. Wiseau doet wel stoer als hij wordt uitgelachen, in zijn ogen is de pijn weldegelijk zichtbaar. Dan wordt duidelijk dat hij een gebroken ziel heeft.

Ik heb daar wel een beetje gemengde gevoelens bij. In interviews en in het boek houdt Wiseau vol dat hij echt wel een meesterwerk heeft gemaakt. En hoe hij de cast en crew destijds behandelde is ook niet mals. Hij liet iedereen bijna uitdrogen toen het veel te heet werd op de set, schoffeerde de mensen om zich heen en zat continu Sestero te manipulerenn. Ik heb het idee dat hij in The Disaster Artist iets te veel wordt neergezet als onbegrepen held, terwijl hij heus niet zo’n lieverdje is.

Dit alles neemt niet weg dat Franco het voor elkaar heeft gekregen een komedie te maken die ook nog eens het hart raakt. En dan zet hij ook nog eens een Oscarwaardige spelprestatie neer.

WIST JE DAT

In het boek moet Sestero even slikken als hij het script heeft gelezen. En hij heeft al helemaal niet de intentie om mee te spelen.

Blijf na afloop nog even kijken: als je de vergelijkingen ziet met de echte scènes uit The Room, begrijp je pas echt hoe goed The Disaster Artist echt is.

James Franco/James Franco en Dave Franco