Soms loop ik een bioscoopzaal uit en vraag mij af wat ik eigenlijk heb gezien. Neem The Beguiled bijvoorbeeld, de nieuwste van Sofia Coppola. De film speelt zich af tijdens de burgeroorlog in Amerika. Een gewonde soldaat, McBurney, komt terecht op een meisjesschool om daar op te knappen. Buiten loopt hij het risico gevangen te worden genomen. Hoe langer hij binnen kan zitten, hoe gezonder het voor hem is. Maar hij is niet de enige die hier zit. Een handjevol leerlingen is achtergebleven en worden beschermd door Miss Martha. Terwijl McBurney opknapt speelt hij de meisjes tegen elkaar uit en ontstaat een broeiende situatie van jaloezie. De bliksem is vooral voelbaar tussen McBurney en Edwina en McBurney en Alicia.

Intussen probeert Miss Martha de orde van de dag te handhaven maar ook zij is gevoelig voor de charmes van de soldaat. Coppola maakt nauwelijks gebruik van een soundtrack en de beelden zijn donker zodat de atmosfeer nog benauwender wordt. Als de vrouwen zich tegen McBurney keren ontstaat een spannend kat-en-muisspel. Het voldoet om te zeggen dat hij eindigt als de muis.

Colin Farrell weet een perfecte combinatie van macho en aalgladde charmeur neer te zetten, veel meer komen we niet te weten over zijn personage. De vrouwen, met name Kirsten Dunst als Edwina en Elle Fanning als Alicia, bieden sterk tegenspel. Dunst heeft niet zo heel erg veel tekst en ze zet Edwina neer als een introvert personage, er lijkt veel om te gaan achter die neergeslagen ogen. Als Miss Martha iedereen verbiedt nog naar McBurney te gaan, is zij de eerste die een sprintje trekt naar zijn kamer. Fanning heeft met Alicia een scherpere en brutaler personage. Neem de scène waarin ze de eerste keer McBurney ziet en hem gewoon aanstaart. Haar ogen stralen walging uit. Dit is geen dame met wie je trucjes moet uithalen.

Het is leuk om naar zoiets te kijken, toch blijf ik op mijn honger zitten. Wat is de reden dat McBurney chaos veroorzaakt? Waarom kiest hij toch voor Edwina? Coppola weet een smakelijk broeipotje klaar te maken, de smaak is te dun om echt te blijven hangen. Er ontbreken motivaties, een achterliggende gedachte. Nu is het een donker gotiek verhaaltje over vrouwen die voor zichzelf opkomen. Thats it. Voor een filmmaakster die eerder Lost in Translation maakte verwacht ik toch wel iets meer.

Sofia Coppola/Colin Farrell en Kirsten Dunst