Er is weinig zo ergerlijk als een beperking. Dankzij een breuk in mijn voet kan ik momenteel nauwelijks een kant op. In films en verhalen wil een beperking nog eens goud opleveren. Het personage wordt in een afgesloten ruimte gestopt en dan moet de schrijver of regisseur creatief genoeg de plot zo lang mogelijk boeiend te houden. Steve Knight weet dit vrijwel perfect te doen in Locke, waarin Tom Hardy de hoofdrol speelt als Ivan Locke. Zo anderhalf uur lang zit hij in zijn auto, op weg naar het ziekenhuis. We komen er snel achter dat Ivan een controlefreak is die hoe dan ook de touwtjes in handen wil hebben. Ook als die controle uit zijn vingers dreigt te glippen.

Op de Schrijversvakschool heb ik geleerd dat een verhaal gestart kan worden nadat zich een dramatische wending heeft voorgedaan. Op die manier kan het drama, om de woorden van mijn docent te gebruiken, “resoneren” in het verhaal. Als een bom die explodeert en alleen de schokgolven voelbaar zijn. In Locke wordt dit principe toegepast. Ivan heeft de explosie veroorzaakt en moet bij het wegrijden dealen met het schokeffect.

Ivan is voorman en zou over een paar uur leiding moeten geven aan de grootste betonstort in Europa. Dramatisch gezien is dat niet zo interessant. Wel dat die betonstort het fundament gaat vormen voor een gebouw van vijfenvijftig verdiepingen. Als er één ding misgaat in de hele operatie kan dit leiden tot een sneeuwbaleffect. Met als gevolg dat het gebouw kan instorten. Dit is al een fantastische spanningsboog en zorgt voor de nodige druk op de ketel. Koortsachtig en toch koel probeert Ivan vanuit zijn auto instructies door te geven. Dreigt het fout te gaan, of slaagt hij erin de operatie in de juiste banen te leiden? 

Dit kan ook worden gezien als een prachtige metafoor voor de situatie waarin Ivan zit. Jaren geleden heeft hij een fout gemaakt. Dit heeft geleid tot een flinke barst in zijn leven. Zoals een gebouw instort, zo is Ivans leven nu aan het verkruimelen. Koppig houdt hij zich staande, de vraag is ten zeerste of dit gaat lukken. Hoe vaker hij gebeld wordt, hoe meer een glinstering van wanhoop in zijn vermoeide ogen doorschemert.

Locke mag dan eenvoudig van opzet zijn, Knight is erin geslaagd een gelaagd, menselijk verhaal te vertellen zonder poespas. Hardy is een acteerkanon die moeiteloos dit verhaal draagt. Hij is één van de weinige acteurs die met een verandering van zijn blik de hele sfeer kan doen omslaan. Iedereen die op zoek is naar een dramatische, intieme film kan ik Locke aanraden.

​

10-7-2017/Steven Knight/Tom Hardy en Olivia Colman