Weken geleden hoopte ik nog de exploitation klassieker I Spit on Your Grave te zien op Netflix. Blijkt dat hij niet daar, maar wel op Videoland staat. Ik verwacht een ranzig werkje vol blote lichamen en het nodige geweld. Dat krijg ik ook. Op den duur. Regisseur Meir Zarchi wil eerst zijn hoofdrolspeelster Camille Keaton introduceren aan het publiek. Zij vertolkt het personage Jennifer. In het bos heeft ze een huisje gehuurd om aan haar boek te kunnen werken. Ze weet niet dat ze de aandacht heeft getrokken van een groepje mannen die nogal wat “interesse” in haar tonen. Ze wordt tot drie keer toe verkracht en dan volledig gemolesteerd. Dat hadden ze niet moeten doen. Als een ware wraakengel spoort zij haar aanvallers op.
Al bij de eerste beelden begint het raadspelletje waar Zarchi zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Het schokkende, uit de hand geschoten camerawerk doet mij denken aan Cannibal Holocaust of The Texas Chainsaw Massacre. Horrorklassiekers die dankzij hun grimmige, realistische filmstijl uitgroeiden tot mijlpalen in het genre. In I Spit on Your Grave wil Jennifer in alle rust aan een boek werken, en heeft daarom een afgelegen huis in het bos gehuurd. Een groepje verveelde jongens ziet haar wel zitten. Ze beginnen met pesterijen, zoals met een bootje snel langsvaren als ze in een hangmat ligt te zonnen, of maken geluiden in het holst van de nacht. Het wordt serieus als de jongens haar te pakken krijgen. Geen pesterijen meer. Zarchi gaat ineens in de turbomodus en daalt af naar de hel. Jennifer wordt eerst in het bos twee keer verkracht. Daarna wordt ze thuis opgewacht, weer verkracht en in elkaar geslagen. De jongens laten haar voor dood achter. Maar Jennifer is niet dood. En ze zint op wraak.
I Spit on Your Grave is geen film voor gevoelige zieltjes. De verkrachtingsscenes zijn verschrikkelijk: de jongens gedragen zich als beesten en doen of Jennifer niks waard is. Waarom in godsnaam, vraag ik mij af? Waar komt die woede toch vandaan? Zijn de heren op hun pikkie getrapt? Zarchi weigert antwoord te geven, waardoor de daders overkomen als psychopaten zonder inhoud. Ze zijn gewoon slecht, klaar. Het maakt de wraakscenes wel een stuk bevredigender om naar te kijken. En die vormen het sterkste punt van de film.
De realistische manier van filmen maakt dat het geweld er erg rauw uitziet. Of iemand aan een touw wordt opgeknoopt of op een gevoelige plek wordt gestoken, Zarchi zorgt er wel voor dat de kijker niks hoeft te missen. De gelaatsuitdrukkingen, uitpuilende ogen, het bloed dat uit de wond stroomt, de camera registreert alles. De badkamerscene, om maar een voorbeeld te geven, is zo verschrikkelijk pijnlijk om te zien. De liters bloed die het bad vullen zijn al genoeg om je een flinke stomp in het gezicht te geven.
En toch kan ik I Spit on Your Grave niet echt een goede horrorfilm noemen. De personages zijn onmogelijk om mee te sympathiseren en Zarchi maakt soms merkwaardige keuzes. Zo laat hij Jennifer de mannen eerst nog verleiden en seks met ze hebben, om dan pas tot vergelding over te gaan. Er zullen vast bedoelingen achter zitten, ikzelf vind die omslachtige handelingen schokkender dan de bloedbaden zelf. Voer voor de diehard fans van dit genre, de rest kan deze titel beter links laten liggen.
12-6-2017/Meir Zarchi/Camille Keaton en Eron Tabor