Toen Tom Fords tweede film  Nocturnal Animals begon in het kleinste zaaltje van Cinecenter, vroeg ik mij nog even af of ik niet per ongeluk in de verkeerde zaal zat. Of dat de verkeerde film werd vertoond. Het begint met corpulente, poedelnaakte vrouwen die onder de glitters zitten en enthousiast dansen. Hun bewegingen zijn in slowmotion opgenomen, wat het vervreemde element nog meer benadrukt. En dan, boem, komt Susan Morrow (Amy Adams) in beeld. Ze kijkt strak voor zich uit, alsof de wereld om haar heen niet bestaat.

Later die avond wordt een boek bij haar geleverd, geschreven door haar ex-man Edward Sheffield (een indrukwekkende rol van Jake Gyllenhaal). Het is een boek waarin een gewelddadige verkrachting wordt beschreven, gevolgd door moord en bloederige wraak. Terwijl Susan het boek leest, krijgt ze meer en meer het idee dat dit Edwards manier is om wraak op haar te nemen. Voor iets wat lang geleden is gebeurd.

Nocturnal Animals werd erg goed ontvangen door critici en zou omschreven kunnen worden als een “intelligente thriller”. Het is ook erg spannend. De scènes die zich in het boek afspelen zijn snoeihard, zeker als Aaron Taylor-Johnson als de psychopaat Ray Marcus zijn intrede doet. En Michael Shannon geeft met zijn rol als sheriff Bobby Andes weer eens zijn eigen invulling van de term “intens acteren”. En toch wist Nocturnal Animals mij niet helemaal te pakken.

Het is een typische film met nadruk op de visuele elementen. Veel moet duidelijk worden uit wat er gebeurt en wat je ziet, niet zozeer uit wat wordt gezegd. Zo gaf Ford aan dat de dansende vrouwen symbool staan voor een gevoel van bevrijding en schaamteloosheid, wat weer contrasteert met Susans depressie.

Leuk, maar het zorgt vooral voor momenten die ik niet direct kan plaatsen, waardoor de film dreigde in te zakken. Dat neemt niet weg dat Ford er wel in slaagde zijn tweede film een heerlijk duistere sfeer mee te geven. Dit maakt Nocturnal Animals nog zeer de moeite waard.