Ik ga zelden naar IDFA. Toen één van mijn beste vrienden voorstelde om Werner Herzog – Radical Dreamer te bezoeken kon ik natuurlijk alleen maar “ja” zeggen. Ik denk dat elke doorgewinterde filmliefhebber op zijn minst een idee heeft van deze Duitse regisseur, die verantwoordelijk is voor klassiekers als Aguirre: der Zorn Gottes, Fitzcarraldo en Nosferatu the Vampyre. Hij werkte vaak samen met acteur Klaus Kinsi, een beest van een speler die door Herzog “getemd” moest worden. De filmmaker heeft zich ook gehuld in sluiers van mythes en mysteries.
Klopt het echt dat hij een schoen opat? Of beschoten is door een scherpschutter? Werner Herzog – Radical Dreamer doet een poging om door te dringen tot de mens Herzog. Hoe hij straatarm opgroeide in een geïsoleerd dorpje en hij en zijn broers soms dagen niets konden eten. Toen Herzog in bezit kwam van een videocamera vond hij zijn roeping: het regisseren van films.
Natuurlijk worden de smakelijke en inmiddels klassieke anekdotes gedeeld. Kinski maakte het leven op de set vrijwel onmogelijk door aanhoudend de aandacht naar zich toe te trekken. Immers, elk handeling van hem was niets minder dan goddelijk. Bizar, dat die twee vijf keer(!) samen hebben gewerkt. Naarmate Herzogs carrière vordert wordt de regisseur milder en besluit hij om de drama’s in te ruilen voor documentaires. Zoals Grizzly Man. Of Cave of Forgotten Dreams.
Het wordt allemaal aardig in beeld gebracht en is een mooie introductie in het werk van Herzog. Maar persoonlijk hoopte ik op net iets meer. Nog meer van de mens Herzog, die het niet eens meer kan opbrengen zijn ouderlijk huis binnen te treden. Of twee keer scheidde voor hij zijn definitieve liefde tegenkwam. Hoe zit het met zijn kinderen? Waarom at hij bovendien die schoen eigenlijk op?
Daarbij is lang niet alles verteld over zijn illustere carrière. Tijdens de krankzinnige productie van Fitzcarraldo vielen er doden en bespraken de acteurs hoe de megalomane en knettergekke Kinski om het leven te brengen. Herzog vond bovendien dat Apocalypse Now van Francis Ford Coppola een slappe kopie was van Aguirre. En cultregisseur Abel Ferrara kon het niet waarderen dat Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans gepromoot werd als zogenaamde remake van Bad Lieutenant. Over dat alles wordt met geen woord gesproken.
Werner Herzog – Radical Dreamer moet een portret voorstellen van een grootse dromer, een man die zijn visioenen op beeld vangt. Op zich is regisseur Thomas von Steinaecker daarin geslaagd, ik blijf het knagende gevoel houden dat dit een beetje neigt naar hagiografie. Dat von Steinaecker, al dan niet bewust, materiaal heeft laten liggen. Het is zeker de moeite waard, ik denk dat een excentriekeling als Herzog beter tot zijn recht komt in een minder conventionele documentaire.
