Volgens Quentin Tarantino is Thriller: A Cruel Picture “the roughest revenge picture ever made”. Ik verwacht dan hoogst ongemakkelijke beelden en geweldscènes waar je mond van openvalt. Het begin suggereert ook kwestieuze taferelen. Madeleine (Christina Lindberg) wordt verkracht en worstelt jaren later nog steeds met de traumatische ervaring. Ze heeft nooit meer een woord gesproken sinds de seksuele aanval. Om te benadrukken hoe haar wereldbeeld is verormd, brengt regisseur Bo Arne Vibenius de kerels zo in beeld dat ze een dubieus aura krijgen.
Hij neemt echter een flinke sprong in de logica als Madeleine op de bus wacht en wordt aangesproken door Tony (Heinz Hopf) in een snelle auto. Hij vraagt of zij een reden heeft om niet bij hem in te stappen. Tot mijn verbijstering schudt Madeleine haar hoofd en stapt doodleuk in. De twee dineren in een restaurant en eindigen bij hem thuis op de bank. Daar injecteert hij Madeleine met heroïne en dwingt haar de prostitutie in.
Vibenius wil duidelijk maken hoe erg Madeleine moet leiden, zodat wij haar wraakactie goed kunnen begrijpen. Maar ik vraag mij af hoe Vibenius in godsnaam tot dit punt is gekomen. Is Madeleine naast stom ook naïef? Waarom denkt zij dat het een goed idee is om bij een vreemde kerel in de auto te stappen?
In handen van Vibenius is Madeleine het lammetje dat naar de slachterij wordt gebracht. Het poppetje waar iedere kerel zich op uit kan leven. Een willoze pion die van de ene gruwel naar de andere wordt geschoven. Er ontbreekt iedere vorm van persoonlijkheid. Als ik moet kijken naar een meisje waar ik niets van afweet, is het als staren naar een leeg doek. Het tempo ligt ook erg laag, met te veel aandacht voor Madeleines voorbereidingen op haar gewelddadige wraaktrip (karatelessen, leren rijden…).
Als zij eindelijk de wapen oppakt zet Vibenius vol in op extreme slowmotion. De scènes waarin de boosdoeners worden beschoten zou de climax moeten vormen, de ontlading na alle fysieke en psychologische mishandelingen. De extreme vertragingen wekken eerder het idee van een gitzarte komedie. Vibenius zou een ultracommerciële film willen maken omdat zijn vorige werk had was geflopt, en dan komt hij aan met deze rotzooi? Onbegrijpelijk.
Thriller: A Cruel Picture heeft een stevige naam opgebouwd in het exploitation-genre. Logisch dus dat Tarantino deze wraakfilm kent. Maar om deze ranzige en doodsaaie thriller als de pittigste ooit te beschouwen? Wat mij betreft is Tarantino een betere filmmaker dan filmkijker.
Regie: Bo Arne Vibenius. Met: Christina Lindberg en Heinz Hopf