In The Shape of Water wordt de stomme Elisa Esposito tegenover een mysterieus zeemonster gezet. Elisa is schoonmaakster in een geheim onderzoeksinstituut en ontdekt dit wezen als ze een laboratorium schoonmaakt. Er ontstaat een ongrijpbare band die zich ontwikkelt tot een liefdesrelatie tussen de twee. Als één filmer die romance geloofwaardig kan neerzetten is het wel Guillermo del Toro, die aan elk detail van het monster en de vormgeving heeft gedacht. The Shape of Water is doordesemd van vochtigheid. Het regent vaak, de muren van het onderzoeksinstituut zien er waterig uit en natuurlijk moet het watermonster in water verblijven. 

De beelden zijn donker, hebben zelfs een dreigend tintje en contrasteren zo fijn met het zoete liefdesverhaal. Het voelt als een sprookje dat donker begint en naargelang steeds donkerder wordt. Dat del Toro zijn sprookje op de juiste wijze laat eindigen, daar is geen twijfel over. Maar hoe het slot zal zijn blijft twee uur lang gissen.

het zeemonster is geen resultaat van puur cgi maar wordt gespeeld door doug jones.

Om te empathiseren met de personages in The Shape of Water heeft iedereen een kleine achtergrondgeschiedenis. Zo weten we dat Elisa’s stembanden zijn doorgesneden toen ze nog een baby was, dat haar buurman worstelt met zijn eenzame bestaan, dat de grote bad guy verslaafd is aan snoepjes en dat Elisa’s vriendin zit opgescheept met een luiwammes van een echtgenoot. Die diepgang voor de personages is mooi, het zorgt ook voor afleiding. De subplot over Elisa’s buurman en zijn flirt met de verkoper van een gebakszaak is leuk en sluit aan bij het thema, het voelt ook ietwat gekunsteld. Door die zijpaadjes krijgt het zeemonster niet zo gek veel schermtijd, hoewel dit wordt goed gemaakt in de tweede helft. Alle stukjes die in de lucht zweven vallen in elkaar.

The Shape of Water kent dus wat barstjes, dit wordt ruimschoots goed gemaakt met een fantastische tweede helft. Met veel liefde voor hun opbloeiende romance laat del Toro zien hoe Elisa en het zeewezen dichter bij elkaar komen. Het hoogtepunt is de scène waarin Elisa haar badkamer laat vollopen met water en het zeewezen liefdevol omhelst. Het is verdomd lastig een dergelijk liefdesverhaal geloofwaardig te maken, del Toro weet het overtuigend in beeld te brengen. Het is niet zijn beste werk, wel maakt The Shape of Water grote kans in eindejaarslijstjes te komen.

Guillermo del Toro/Sally Hawkins en Michael Shannon