Francis Ford Coppola had al weinig vertrouwen in The Godfather, tot ieders verbijstering werd het een filmklassieker. Toen hij gevraagd werd voor The Godfather: Part II bedong hij creatieve vrijheid en leverde het beste vervolg af in de filmgeschiedenis. Een enkeling beschouwt het zelfs als superieur ten opzichte van deel één. Daarna was het ook wel klaar met de familie Corleone, wat betreft Coppola. Hij stortte zich met wisselend succes op andere projecten, om in 1990 terug te komen voor nog één deel in het gangsterepos. Hij kreeg een zak met geld en een jaar om de film te draaien.
De cast, bestaande uit veteranen Al Pacino en Diane Keaton, kreeg vers bloed dankzij Andy Garcia en Sofia Coppola. Eigenlijk was haar rol bedoeld voor Winona Ryder, helaas stortte zij door oververmoeidheid in elkaar. Na een lange vruchteloze zoektocht om een geschikte actrice te rol te laten spelen, schoof Coppola dochterlief Sofia voor de camera. Robert Duvall, die in de vorige twee films advocaat Tom Hagen speelde, sloeg het aanbod voor een terugkeer af. Als Pacino en Keaton een substantieel salaris ontvingen voor hun aanwezigheid en hij een schijntje, voelde hij niet de behoefte om zich bij de reünie te voegen.
Daarbovenop kwam de kwestie van het script. Coppola wilde per se dat Michael Corleone spijt had van zijn vreselijke daden uit de voorgaande delen. Pacino vond dat een dappere creatieve beslissing maar kon zich er niet in vinden. De geharde gangster, inmiddels hoofd van de familie, zou ineens berouw tonen? Nog voor er ook maar een tel van The Godfather: Part III op film stond, verliepen de voorbereidingen nog stroever dan de acteerkunsten van Coppola’s dochter.
Ik wil op de eerste plaats duidelijk maken dat ik dit slotdeel van de trilogie niet zo slecht vind. Coppola is een vakkundig regisseur die weet hoe hij om moet gaan met sfeer, personages en geweld. De spijtbetuiging van Michael, hoe sterk dat ook botst met zijn aanvankelijke karakter, is redelijk gedaan. Michaels tijd loopt bovendien ten einde, het moment van de opvolgers is aangebroken. Garcia, die de zoon van wijlen Sonny speelt, ziet er helemaal niet zo gek uit als troonopvolger. The Godfather: Part III is een degelijk drama met gerimpelde personages die nog eenmaal hun gezicht laten zien.
Maar echt goed vind ik The Godfather: Part III ook niet. Van deze film verwacht ik namelijk meer dan een degelijk drama. Veel meer. Wat mij ook verveelt is dat Coppola futloos dezelfde structuur afwerkt. Openen met een groots feest, daarna wordt het drama opgebouwd, om te eindigen met een bloedbad. Het is een trucje dat nauwelijks iets toevoegt aan de filmervaring.
Als het gaat over The Godfather: Part III, kan de spreekwoordelijke olifant in de kamer niet onbenoemd blijven. In een cast vol legendarische spelers staat Coppolas dochter nogal te stuntelen. Haar personage krijgt nauwelijks de gelegenheid om een klik te maken met het publiek, lijkt er voor de leuk bij te staan. Toch is het uitgerekend haar infameuze scène die de emotionele stomp moet bezorgen.
En dan, alsof Coppola zijn middelvinger opsteekt naar Paramount Pictures, sluit de hij af met het meest ongracieuse slotbeeld dat je je kan voorstellen. Klaar is de trilogie. En klaar was Coppola met de familie Corleone. In 2020 kwam hij met een aangepaste versie – uit betrouwbare bron weet ik dat die veel beter is – daarna was het echt finito. Tot er misschien weer een producent met een zak geld op zijn stoep staat.
Regie: Francis Ford Coppola. Met: Al Pacino en Andy Garcia