Net als schaken is pokeren een vorm van psychologische oorlogsvoering. De spelers proberen elkaar de loef af te steken, in te schatten wie welke kaarten in handen heeft. Visueel levert dat niet veel spannends op, al zijn er films waarin poker een gevaarlijke bezigheid wordt. Rounders bijvoorbeeld. Mike McDermott (Matt Damon) beheert het kaartspel tot in zijn vingertoppen. Hij hoeft maar de gezichten van zijn tegenstanders te lezen om te weten welke kaarten zij hebben. Aan de hand daarvan weet hij, nog voor er een kaart op tafel is gelegd, of hij kan winnen of niet.
Het gaat toch mis tijdens een spelletje in de kelder van Teddy KGB (John Malkovich die een Rus speelt). Ineens is Mike platzak. Hij zweert het pokeren af, neemt een baantje als chauffeur en stort zich op zijn studie rechten.
Mikes goede voornemens komen onder druk te staan als zijn maatje Worm (Edward Norton) vrijkomt. De twee waren vroeger een roemrucht duo aan de pokertafels en wisten met subtiele signalen de portemonnees van hun tegenstanders leeg te schudden. Worm blijkt diep in de schulden te zitten en wil zo snel mogelijk weer kaarten. Mike gaat met tegenzin akkoord.
Het echte spel speelt zich af onder het oppervlakte. Mike legt aan de kijker uit waar hij op let, regisseur John Dahl zoomt in op de signalen tussen Mike en Worm en de tics van hun tegenstanders. De camera draait om de tafels als nerveus publiek dat geen tel van de gokstrijd wil missen. Dahl doet ook iets opvallends met het licht. Buiten de pokertafels ziet alles er normaal uit, als Mike en Worm aanschuiven gebruikt Dahl vuil geel licht. Op die manier ontstaat een groezelige sfeer, wordt de ambiance van ondergrondse pokerpotjes nagebootst.
Rounders is een spannende film met een grauwe sfeer, op scriptniveau is er een en ander aan op te merken.
De spanning wordt verhoogd omdat Mike en Worm spelen met risico en de pakkans is altijd aanwezig is. Op die momenten is de aalgladde Worm op zijn best, de bedachtzame Mike krijgt er steeds meer twijfels bij. Geld winnen is leuk. Maar ze spelen ook tegen types die niet van oplichters houden. Types die niet te beroerd zijn een klap uit te delen of hun vuurwapen te trekken.
Rounders is een spannende film met een grauwe sfeer, op scriptniveau is er een en ander aan op te merken. Schrijvers David Levien en Brian Koppelman weten genoeg af van pokeren, als scenaristen waren ze duidelijk debutanten. De personages en het verhaal zijn te netjes, voorspelbaar. Alsof een filmstudent alles volgens het boekje heeft gedaan en nog niet zijn eigen schrijfstem heeft ontwikkeld. Het had wat dieper gemogen, scherper.
Ook zijn er scènes die onaf voelen of ongelukkig zijn neergezet.
Ook zijn er scènes die onaf voelen of ongelukkig zijn neergezet. Mike krijgt op een avond bezoek van Petra (Famke Jansen). De suggestie wordt gewekt dat de twee ooit een relatie hadden, de details blijven vaag. Wat het toevoegt? Waarom ik dit als kijker moet weten? Waarom zij er niet dieper op ingaan als zij het er toch over hebben? Geen idee. En wat te denken van de scène waarin Mike en Worm uitgebreid hun plannen bespreken terwijl ze de kapper bezoeken. Ik heb geen ervaring met het smeden van illegale gokplannen, ik denk niet dat ik zoiets bij de kapper zou doen.
Dahl had genoeg ervaring als regisseur om de genoemde hiaten weg te werken. Dat is niet helemaal gelukt, Rounders is een vermakelijke, genietbare thriller over twee kerels die hun geluk beproeven. Damon en Norton, twee uitstekende acteurs die een geloofwaardig team vormen, hebben zichtbaar lol als ze winst na winst pakken.
Koppelman en Levien gingen na Rounders verder met schrijven en hebben inmiddels films als Runaway Jury en Ocean’s Thirteen op hun naam staan. Geen hoogvliegers, wel een flink niveau hoger ten opzichte van hun schrijfdebuut.
Regie: John Dahl. Met: Matt Damon en Edward Norton