In een ruimteschip, dat al een tijd het zonnestelsel heeft verlaten, moeten de ter dood veroordeelde Monte en zijn dochter Willow zien te overleven. Dat is de premisse van High Life. Even wat context: schijnbaar van hogerhand bedacht om voortaan tuig van de richel de ruimte in schieten. Het doel: energie verzamelen vanuit een zwart gat en dat terugbrengen naar aarde. Tussen de moordenaars en junks loopt ook professor Dibs rond, die haar eigen plannen heeft met de delinquenten. Zij wil het perfecte kind in de ruimte laten baren. De heren geven zaad, de vrouwen offeren hun baarmoeders.
Ik heb mij tijdens het kijken wat dingen afgevraagd over het verhaal. Dat doe ik normaal gesproken alleen als er iets schuurt. Het zijn misschien details, maar toch. Waarom wil Dibs zo graag die kinderen? Is het niet waanzinnig duur om uitschot naar het heelal te sturen? Hoezo hebben ze zo lang in de ruimte overleefd? Sinds wanneer kan je energie van een zwart gat verzamelen? Regisseuse Claire Denis is echter niet geïnteresseerd in het ophelderen van de plot. Belangrijker zijn de bij vlagen psychedelische beelden en de gespannen relaties tussen de personages.
Het kan niet anders, of een “experiment” als deze ontspoort. Zeker met instabiele persoonlijkheden op een kluitje, is het een kwestie van tijd voor iedereen elkaar de hersens inslaat. De dialogen, die soms wat aanstellerig klinken, zitten vol verwijten en gevloek. Hier geen gezellige onderonsjes, maar verbale steekpartijen. Zeker Boyse beschikt over een scherpe tong. En ze is niet bang om die te gebruiken.
Belangrijker zijn de bij vlagen psychedelische beelden en de gespannen relaties tussen de personages.
Ook seks is een belangrijk thema. De mannen snakken naar copulatie en nemen hun toevlucht in agressief alfgedrag. Wat op zijn beurt weer agressieve reacties bij de vrouwen oplevert. De enige manier waarop iedereen zich nog kan uitleven, is in de donkere kamer. Hier neemt iemand plek op een bankje, waar met een ruk aan de schakelaar een stalen dildo kan worden geactiveerd. De scène waarin Dibs zich helemaal laat gaan op de zilverkleurige genotsknuppel vat de sfeer precies samen: sensueel en luguber.
High Life is het soort film wat de tijd neemt zijn mysterieën (deels) bloot te geven. Maar hoe je het ook wendt of keert, wat Denis ook wil vertellen, het blijft terugkomen op Monte en Willow. Over hun worstelingen, hun band. High Life is geen snelle film. Het wil je laten denken, je meenemen op een eigenzinnige scifitrip. En hoewel ik vraagtekens bij het script blijf hebben, is dit toch één van de meer indrukwekkende titels van het jaar.