Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
De productie is gedaan door Steven Spielberg, Chris Columbus schreef het script, en Joe Dante hield zich bezig met regie. Resultaat: Gremlins. Een film die ik nog het beste kan omschrijven als kinderhorror met gitzwarte humor. Het is even voor Kerst als uitvinder Randall Peltzer op zoek is naar een cadeau voor zijn zoon Billy. In een klein winkeltje ontdekt hij Mogwai, een superschattig wezentje dat eruitziet als een Furbie. Hij koopt deze levende knuffel en wordt door Billy gedoopt tot Gizmo. Bij deze aankoop horen wel wat regels. Gizmo mag niet nat worden, kan niet tegen fel (zon)licht, en wee je gebeente als je hem voedert na middernacht. Natúúrlijk worden de regels gebroken.
En maken we kennis met de minder schattige klonen van Gizmo. Nadat ze zich in een cocon hebben verstopt, blijken ze te zijn veranderd in de anarchistische Gremlins. Man, dan begint het feest pas echt. Het “ho ho ho” wordt algauw een kakelend “hi hi hi” en “ha ha ha”. Gizmo kijkt angstig toe terwijl de Gremlins zich uitleven met wrede grappen.
De hele film lang worden er heel voorzichtige uitstappen gemaakt naar het horrorgenre, alsof de makers willen uitproberen hoever ze kunnen gaan. Dit blijft wel een kinderfilm, met Spielbergs naam op de poster. Goed, hij heeft ook Jurassic Park gemaakt, Gremlins is veel meer gericht op een kinderpubliek. Er zijn zeker gruweluitschieters, en soms zijn die echt net over het randje, de makers blijven de donkere humor benadrukken om het behapbaar te houden.
Dante laat een golf van die groene onruststokers over het dorp plonzen, waarbij zelfs de Kerstman niet wordt gespaard.
Ondanks dat de opbouw naar de Gremlinkrengen wat mij betreft iets te lang duurt, maakt de daaropvolgende chaos deze “familiefilm” zeer de moeite waard. Dante laat een golf van die groene onruststokers over het dorp plonzen, waarbij zelfs de Kerstman niet wordt gespaard. Als de politie een kijkje neemt, is het dorp al in rep en roer. De scène waarin de Gremlins schaterlachend een café zijn binnengedrongen is waanzinnig en vormt een hoogtepunt in de film.
Scriptmatig voelt Gremlins nog eens geforceerd aan. Zeker als de personages plichtmatig geïntroduceerd worden, en de makers voelbaar de “goede” en de “slechte” personages willen neerzetten. Er wordt wel een poging gedaan voor nog wat drama, deze faalt nog voor die uitgewerkt kan worden. Gelukkig weet de rampspoed van de Gremlins de aandacht van de minpunten af te leiden. Of dit is aan te raden met het gezin… dat weet ik niet. Wel dat Gremlins gerust ook voor en na de Kerstdagen gekeken kan worden. Hilariteit gegarandeerd.