Gezien mijn publicatieritme is het beoordelen van een serie niet zo praktisch. Toch heb ik al wat interessante titels besproken. Chernobyl. Undercover. Sex Education. Love, Death & Robots. Het kan dus wel. En eerlijk, het lonkt. Series zijn überhot, iedereen volgt wel wat, en Netflix, Videoland en andere streamingplatforms springen maar wat gretig in op de vraag. Tijd om mij nog meer aan de series te wagen. Ik kreeg van thuis de titel Frontera Verde aangeraden. Deze serie speelt zich af in een zweterige jungle waar vier dode vrouwen worden aangetroffen. Helena Poveda, een agente uit Bogota, moet de zaak onderzoeken.

Ze stuit op een corrupte politiechef, een volk dat in nauwe contact staat met de jungle, en ontdekt wat verrassingen over haar eigen achtergrond. Vanaf de eerste episode is Frontera Verde duidelijk: dit is het soort serie wat je niet zozeer moet kijken, als wel moet ondergaan. Dat klinkt vaag. Maar het is ook vaag. Meer nog dan de bizarre moorden focussen de makers zich op de esotherische wereld die schuilgaat achter de talloze bomen.

De aanwezigheid van Helena is slechts een manier om die andere wereld te verkennen. En om seksisme en machtsmisbruik aan de kaak te stellen. Want de politie in dit zompige gebied bestaat alleen uit mannen. Helena wordt nog net niet met bespotte blik (of verlekkerd) aangekeken als ze langsloopt. Zij houdt haar kin opgeheven en gaat stug door met het moordonderzoek.

Er wordt volop verwezen naar mythologische wezens, demonen die de jungle onveilig maken.

Ik moest meerdere malen denken aan een andere serie, waarin een agent een raadselachtige moord in een mystiek dorp moest oplossen: Twin Peaks. David Lynchs uitstapje in Twin Peaks is surrealistischer (je hebt altijd baas boven baas), Frontera Verde kan er ook wat van. Er wordt volop verwezen naar mythologische wezens, demonen die de jungle onveilig maken. En dan zijn er ook scènes die zich in een tussenwereld afspelen, waar de geest één is met de jungle. Ofwel je kan erin mee, of je haakt na de eerste aflevering al af.

In tegenstelling tot Lynch willen de makers hun publiek wel antwoorden geven. Gaandeweg komen de verhaallijnen van Frontera Verde bij elkaar en is er in ieder geval het gevoel van afronding. Tussendoor wordt gefilosofeerd over de link tussen geest en lichaam, en vindt er een flinke botsing plaats tussen verschillende zienswijzen op onze plek in de wereld. Als je openstaat voor een bijzondere kijkervaring, dan is dit zeker een aanrader.